Rozdział 1 - Promyk nadziei

PRZYPOMINAM, ŻE SĄ TU SCENY BRUTALNE, NIE DAJESZ RADY NIE CZYTASZ

!!!!

 piosenka mojego opowiadania

***

- NATTTTTTTTTTSSSSSSSSSSSSUUUUUUUUU!!!!!!!!!!!! – wrzasnęła Lucy. Miecz wbił się w jego ramię, przecinając je, przebijając się przez kość, mięśnie i skórę. Pozostawiając tylko krwawy ślad. Natsu wrzasnął.

- No to umowa spełniona … a za głośno krzyczysz. – odwrócił się w stronę Lucy i strzelił pistoletem prosto w jej oczy. – Mój ulubiony, nie zabija,  a niszczy oczy …

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!  – krzyczała z bólu Lucy, Natsu poderwał się.

- Obiecałeś ! – nagle poczuł uderzenie w brzuch.

- Jak na mój gust dotrzymałem słowa. I taka rada na „przyszłość” precyzuj żądania. – rzekł do Natsu, po czym zaczął się oddawać. – Zgwałcić i zabić! – rzucił rozkaz i odszedł.

- NATSU, LUCY!!!!!!!!! – krzyknęli równocześnie, jednak oboje padli. Nie wiedzieli co mają zrobić. Lucy wiła się i krzyczała. Nagle jej twarz, znalazła się w takim miejscu, że Natsu mógł ją zobaczyć … Ból, który przez niego przeszedł był potworniejszy, niż ten, który dawała mu obcięta ręka. Krwawiące rany, pozostałości po łzach i te, które próbując wypłynąć podrażniały rany. Kilka pustych przestrzeni, które zaczęła wypełniać lepka, czerwona maź, zwana krwią. I te miejsca, w których kiedyś były oczy.

-Przecież ja tylko zginę, a ona … - pomyślał przerażony Natsu, który spoglądał na Lucy co chwilę. Nagle coś zrozumiał. – PRZESTAŃCIE! – krzyknął na żołnierzy, który z opuszczonymi spodniami zaczęli iść do Lucy. Śmiali mu się prosto w twarz, mając na twarzy tak piekielny i obrzydliwy uśmiech, że Natsu zbierało się wymioty. Ich twarz mówiła sama za siebie. Pragnęli ją, chcieli spełnić swoje erotyczne fantazje. Natsu wiedział, że jeśli nic nie zrobi Lucy zostanie zgwałcona. Próbował wstać, ale próbując się podeprzeć prawą ręką, nagle uświadomił sobie, że leży ona obok niego. Od razu się opamiętał i zmienił „rękę”. Jednak gdy się znalazł się wyżej, poczuł mocne uderzenie i zaraz opadł z bólu na ziemię.

- Nie martw, tak wyrobimy tą paniusię, że później nie będzie nawet czuła, jak się z nią bawimy. – powiedział jeden z żołnierzy prosto do Natsu. Wydawało się, że cicho, jednak Lucy usłyszała co ją czeka. Zaczęła się miotać i szarpać. – Oj panienko nie uciekaj, pamiętaj nasz jest sześciu, akurat na dwie zmiany. – Natsu zaczął się rozglądać i liczyć. Widział tylko pięciu…

- Oni chyba nie myślą, że … - Natsu nawet nie chciał myśleć, popatrzył się na zbrodniarza, a ten z uśmiechem na twarzy, rzekł mu do ucha.

- Dobrze myślisz, tobie też pozwolimy wyruchać tą cizię. – te słowa wystarczyły. Natsu zapalił ogień w swojej dłoni i zaraz przyłożył ją do rany. Mocno zacisnął zęby, aby tylko nie krzyczeć. Odór palonego mięsa zaczął się unosić w powietrzu, aż dotarł do Lucy.

- Nat..su … - szepnęła, nie mając już sił.

- Już idziemy się tobą zająć. Panowie pamiętajcie ! Dupcia, cipka i usteczka! – były to ostatnie słowa, jakie udało mu się wypowiedzieć.

- Zaraz ja się tobą zajmę. – usłyszał głos za sobą, po czym się odwrócił.

- Co do … - nie zdążył. Łuski zaczęły oplątywać całe ciało Natsu, który coraz bardziej się zbliżał do prześladowców. Ogień zaczął falować wokół niego, czuć było, że emanuje z niego gniew, złość, odraza i … miłość. Rzucił ogniem w pierwszego mężczyznę. Ten krzyknął, jednak nawet nie minęła minuta, a już zwęglone ciało opadło na ziemię. Przerażeni „koledzy” zaczęli biec, by móc uciec przed furią Dragon Slayera. Jednak na nic to się nie zdało, gdyż zaraz i ich oplótł ogień. Wili się, krzyczeli, ale tym razem Natsu wiedział, że trzeba dłużej ich przytrzymać. Ich ciała paliły się i paliły. Minęło może pięć minut i dopiero wtedy było słychać dźwięk opadających zwłok.

- Lucy ! – krzyknął, podbiegając do dziewczyny. – Przepraszam … - powiedział płacząc i tuląc dziewczynę.  

- Natsu … Nie … przepraszaj … - zakasłała krwią, po czym oparła się o ziemię i zaczęła wstawać.

- Lucy nie! – ale przyłożyła palec do jego ust.

- Teraz ja … ci pomogę. – rzekła, po czym uklękła i po omacku zaczęła czegoś szukać. Natsu dopiero po chwili zrozumiał czego szukała. Spojrzał na swój brzuch i zobaczył, że nie ma na nim szalika. Natsu wstał, podszedł do Lucy, zdjął swoją kamizelkę, a raczej jej pozostałości i owinął ją wokół jej oczu.

- Możesz zawiązać, nie dam rady – powiedział uśmiechnięty – Idiota ! Przecież ona nie widzi. Nie widzi mojego uśmiechu … – skarcił się myślach.  Lucy podniosła dłonie i zaczęła dotykać swoją twarz. Gdy znalazła owinięty wokół głowy materiał, chwyciła go i zawiązała.

- Natsu, co teraz zrobimy ? – zapytała się cicho

- Musimy uciekać za granicę. Ciężko będzie, ale to jedyne wyjście. – odpowiedział, po czym wstał i zaczął iść w kierunku zwęglonych zwłok mężczyzn. – Tylko nie wiem, gdzie mam iść … Cholera, a ona jak ma zobaczyć !?

- Pójdźmy na wschód od Magnolii, później przez Puszczę Kazahali, a potem, zobaczymy co nas czeka. Ta Puszcza jest punktem granicznym między Fiore, a Królestwami Wschodu. Nikt tam jeszcze nie był, ale przecież to nie jest jakieś pustkowie, bez życia. –wytłumaczyła Lucy. Natsu podbiegł do niej ze łzami w oczach, chwycił ją w tali i przyciągną do siebie, mocno tuląc.

- Lucy… Przepraszam … - po tych słowach, odwzajemniła uścisk.

- Nie przepraszaj, bądź po prostu moimi oczyma!

- Dobrze, a ty moją ręką ! Wszystko będzie dobrze, OBIECUJĘ!

- Wiem, że dotrzymasz słowa, a teraz nie mamy czasu. – po czym delikatnie go odepchnęła od siebie.

- Zaniosę zwłoki do domku, rękę położę obok, razem z szalikiem. Wszyscy pomyślą, że zginęliśmy… Podpalę ten dom !

- Dobrze ! – kiwnęła głową – Pomóc ci ? A właśnie twoja rana ! – krzyknęła przypominając sobie, o ranach, które doznał Natsu.

- Kiedy się zezłościłem, przypaliłem sobie wszystko… Zabawne… - mówiąc to, już szedł w kierunku zwęglonych zwłok. Teraz już pamiętał, że nie drugiej ręki. Kopnął, potem drugi raz i trzeci i aż do momentu, kiedy ciała poturlały się do środka budynku. Podszedł do miejsca, gdzie leżała ręka, podniósł ją i zaniósł bliżej domku. Potem chwycił zakrwawiony szalik i zarzucił na drzewo. – Lucy … - powiedział słodkim głosem.

- Co się stało ?  - zapytała niedowierzając

- Już od tego momentu nie jestem Natsu Dragneel, a ty Lucy Heartfilia i już nigdy nimi nie będziemy… - wyjaśnił jej. Ona nie musiała długo nad tym myśleć. Zrozumiała, co chciał jej przekazać. Zaczęła stawiać kroki do przodu, idąc powoli w stronę Natsu. Po omacku wyciągnęła ręce, z nadzieja, że go napotka na pustej przestrzeni. Natsu  wyciągnął lewą rękę i ją pochwycił.

- Chodźmy … - szepnęła mu do ucha. Ten szybko podpalił dom, wziął głęboki oddech i ostatni raz spojrzał w stronę Magnolii.

- Dobrze – odpowiedział, po czym zaczął ją prowadzić na wschód, prosto na nieznane tereny, nieznane lądy … do nieznanych ludzi.

Tydzień 1  - Agonia (Lucy)

Wszyscy musieli nas uznać za zmarłych gdyż nikt nas nie szukał. Jednak nie był to powód do szczęścia. Rady, które nam zadano, bolały. Natsu nie miał ręki, a oczu. Nic nie mogłam zobaczyć. Nie wiedziałam, że ciemność jest taka okrutna. Powoli jednak zaczynam się przyzwyczajać. Natsu cały czas mnie trzyma i prowadzi. Wybiera drogi, a ja mu ufam. Nawet się nie odzywam, kiedy podejmuje decyzję. Tylko zastawiam się, co on widzi, że potrzebuje zmienić trasę.

Nie wiem, jak daleko zaszliśmy, ale czuje tęsknotę za domem, za Fairy Tail, więc musimy być już bardzo daleko. 

Rany coraz bardziej zaczynają mnie piec, czuję jakby oczy były na nowo wypalane. Natsu coraz mocniej chwyta moją dłoń. Wiem, powinnam być szczęśliwa, ale niestety jest to oznaka tego, że coś się dzieje.

Tak się boję …

Tydzień 2 – Rany (Natsu)

Brakuje nam jedzenie, wody, czystych ubrań, dachu nad głową, lekarzy … Nie mamy niczego oprócz siebie. Jej rany zaczynają na nowo się otwierać, boję się, że umrze. Dziesiątego dnia od wyruszenia w podróż postanawiam stanąć i spojrzeć w jej oczy. Proszę ją o pomoc, boję się. Widok, który ujrzałem, napawa mnie lękiem, obrzydzeniem. Jej ropiejące rany, krwawiące ślady. Mówię jej, żeby się nie bała. Przykładam rękę w okolicę pierwszego oka, a później drugiego. Nawet nie krzyczy. Patrzę na nią znowu, nie ma ropy, nie ma płynnej krwi, ale są ślady, które będą mnie prześladować do końca życia.

Czternastego dnia, zauważam, że granicy Fiore się kończy. Jednak nie mówię jej tego, bo za tą granicą, nie ma nic.

Tydzień 3,4,5,6,7,8,9 – Wędrówka (Lucy)

Już rany mnie tak nie bolą. Trochę piecze, ale wytrzymam. Jednak nie mamy jedzenia, picia, dachu nad głową. Ostatnio spaliśmy w jakiejś grocie, więc mogliśmy trochę odpocząć. Nie wiem ile spaliśmy, ale Natsu budził się co jakiś czas i nakreślił na ścianie 4  dni. Śmialiśmy się oboje, ale byliśmy wypoczęci. Los spoglądał na nas z uśmiechem na twarzy. W tej grocie znaleźliśmy wodę. A obok niej Natsu zapolował na jakieś zwierzę. Nawet się nie pytałam, na jakie, ważne było, że coś zjedliśmy. Potem ruszyliśmy w dalszą drogę. Po jednym dniu wędrówki Natsu, obwieścił, że dotarliśmy do granicy. Zapytałam go, co tam jest, a on tylko odpowiedział „Nasza przyszłość”. Zaczęliśmy iść. Pomimo tego, że Natsu mi nie powiedział, czułam piach pod stopami … tak szliśmy przez pustynię.

Tydzień 10, 11, 12 – My (Natsu)

Kiedy znalazłem oazę, poszliśmy do niej razem z Lucy. Coraz mocniej trawiła ją gorączka, a ja nie mogłem nic zrobić. W pewnym momencie straciła siły, by dalej iść. Chwyciłem ją jedną ręką i zacząłem ciągnąć w stronę oazy. Była tam woda, szybko się napiłem, po czym dałem wody Lucy. Nic nie mówiła, nie mogła nawet poruszyć palcem. Wiedziałem, że muszę coś zrobić. Trochę mi było głupio, ale … podszedłem do niej i rozebrałem ją, po czym przełożyłem ją na brzeg wody i umyłem. Może mnie potem nawet za to zabić, ale musiałem to zrobić.

Gdy już się ocknęła, od razu powiedziałem jej co zrobiłem. Tylko się uśmiechnęła i podziękowała.

Postanowiliśmy trochę tam zostać. W tym też czasie zjadłem dziwny owoc. Był obrzydliwy, a jednak mojego zjedzeniu coś poczułem. Jakby w moim ciele się coś zmieniło.

Po kilkunastu dniach ruszyliśmy dalej. Nie wiedzieliśmy wtedy, że już ostatnie dni naszej wędrówki …

(PS. Od Autorki. Jak znaleźli drogę ? Teoretycznie rzecz biorąc, smoki powinny mieć, dobrą orientacje w terenie, więc Natsu też taką ma. Resztę wyjaśnię później … J)

            Szli spokojnym tempem. Był to już 13 tydzień, czyli 3 miesiąc. Byli przemęczeni  i głodni. Natsu zaczął się rozglądać,  za miejscem, gdzie mógłby coś upolować. Jednak nic takiego nie zobaczył. Nagle coś go oślepiło, puścił na chwilę rękę Lucy, by móc dojrzeć, co znajduje się w oddali.

- Co się stało ? – zapytała się Lucy, jednak nie dostała odpowiedzi. Natsu był skupiony na dziwnym miejscu, które powoli zaczęło przypominać jakieś ruiny.

- Chodź ! – powiedział, chwytając z powrotem rękę Lucy. Zaczął ją ciągnąć za sobą, pozostawiając ją bez odpowiedzi. Jednak Lucy przyzwyczaiła się do tego, że rzadko otrzymuje wyjaśnienia.

            Natsu coraz szybciej biegł do ruin. Było to dla niego tak dziwne i tak niezwykłe. Nigdy wcześniej ich nie widział, a wydawały mu się tak bliskie. Gdy dotarł, zaczął się rozglądać i czegoś szukać.

- Proszę, zostań tu na chwilę – powiedział do Lucy

- Dobrze. – odpowiedziała dziewczyna, po czym Natsu oddalił się. Chodził pomiędzy skałami, które tworzyły labirynt. Rozglądał się szukając czego, gdy nagle jego wzrok napotkał, coś co wyglądało na rękę. Szybko pobiegł w kierunku ogromnej skały. Gdy obszedł ją, zobaczył, że na piasku leży dziewczyna o złotych włosach, ubrana w złotą suknię, sięgającą do samych stóp, które były nagie.

- Ej, słyszysz mnie? – Natsu uklękną obok niej, przyłożył ucho do jej piersi i zaczął nasłuchiwać. Jednak nic nie usłyszał. – Kurcze … - powiedział, zaczął powoli wstawać, gdy nagle kobieta chwyciła do za rękę. – Co do …? – zaczął mówić, ale gdy ujrzał czerwień oczu tej kobiety, zamarł.

- Jak dobrze, jest z tobą ona… tak jak przepowiedzieli ! – rzekła, po czym wyjęła nóż, przyczepiony do paska na udzie. Puściła rękę mężczyzny, po czym zbliżyła ostrze do swoich oczu.

- Co ty robisz? – Natsu próbował ją powstrzymać, jednak ta nie przestawała.

- Ona ich bardziej potrzebuje! Ja i tak jestem martwa ! – rzekła, po czym ostrzem wydłubała sobie pierwsze oko.  Natsu przeraziło to, że nawet nie zająknęła się.

- Ale, ty … - chciał coś powiedzieć, ale nie potrafił.

- Przecież słyszałeś ! – pokazała na swoją pierś – Ja nie żyję… - potem wyjęła drugie oko. Rękoma zaczęła czegoś szukać. Z piasku wygrzebała złotą szkatułkę, do której włożyła oczy. Podała je Natsu, ten chwycił ją i wstał. Ciało kobiety po prostu opadło, a po chwili zamieniło się w piach pustyni.

- Nie rozumiem… - szepnął, po czym pobiegł do Lucy.

- Aaaaaaaaaaa!!!!!!!! – usłyszał krzyk. Rzucił się do biegu, jednak cały czas mocno trzymał szkatułkę z oczami przy sobie.

- Co się stało ? – zapytał się, gdy tylko dotarł do Lucy. Zamarł.

- Coś tu jest ! – powiedziała. Nie widziała, więc nie mogła wiedzieć, że stoi za nią … smok.

- A…Acnologia … - szepnął przerażony Natsu. Nogi nie chciały go słuchać, ale gdy tylko wzrok napotkał Lucy, która stała nie wiedząc, co się dzieje, szybko podbiegł do niej i chwycił ją za rękę.

- Zaczekajcie … - usłyszeli głos – Nie zabiję was …

- Lucy, szybko uciekajmy – Natsu szepnął Lucy do ucha, po czym powoli zaczął przygotowywać się do biegu. – Teraz – krzyknął i rzucił się razem z dziewczyną do biegu. Jednak drogę zagrodziła im łapa potwora, która wylądowała przed nimi.

- Dzięki wam odzyskałem pamięć, a raczej dzięki tobie Lucy Heartfilio ! – nie mogli uwierzyć, że Acnologia do nich przemawia.

- Natsu, ja się boję … - powiedziała przerażona Lucy, tuląc się do Natsu.

- Tyle ucieczki na nic … - rzekł Natsu.

- Kiedy zamknęłam bramę międzyczasową, spowodowałaś, że moje wszystkie wspomnienia powróciły. Pamiętam teraz nawet czasy, kiedy byłem człowiekiem, a więc proszę wysłuchajcie mnie ! – nie mieli nic do stracenia, ale bali się.

- Dobrze – odpowiedziała Lucy.

- Na pewno ? – Natsu nie wierzył, że ona to powiedziała.

- Tak, Natsu i tak nie mamy wyboru ! – zrozumiał, ale ciężko mu było pogodzić się z tym.

- Dziękuję Lucy… - rzekł Acnologia.

- Mam tylko takie pytanie ! Dlaczego mi dziękujesz? Przecież nie tylko ja zamknęłam ten portal ! – odważnie wystąpiła przeciwko smokowi, czując, że nie musi się go bać.

- Ponieważ, tylko moja krew, mogłaby mi przywrócić wspomnienia. – odpowiedział spokojnie.

- Co ty PIERDOLISZ!? – Natsu nie wytrzymał. – Że niby Lucy, to twoja rodzina !?

- Tak … Lucy zapytam się ciebie, kiedy zmarła twoja matka? – Acnologia spojrzał na Lucy. Jego wzrok był delikatny i spokojny, tylko Lucy nie mogła go ujrzeć.

- 7 lipca X777 roku – odpowiedziała, ze spuszczoną głową. 

- Tego dnia zniknęły wszystkie smoki…

- A dlaczego ja nie ?

- Ponieważ twoja krew nie jest smocza. Posiadasz moją krew, ale ona się jeszcze nie uaktywniła. Dlatego wciąż żyjesz, moja wnuczko…

- Ja nie rozumiem, dlaczego to wszystko mnie spotyka! DLACZEGO SIĘ PYTAM DO CHOLERY?! Chciałam mieć spokojne życie, a tu co mnie spotyka?! Nie dość, że straciłam wzrok, muszę uciekać jak pospolity kryminalista, to jeszcze smok, który prawie zniszczył nas siedem lat temu, nagle obwieszcza, że jest moim przodkiem.

- Nie mam wiele czasu, bo zaraz przylecą…

- Kto ? – odezwał się Natsu

- Lucy jesteś moją wnuczką. Tak gdzie przybędziesz, wszystko zrozumiesz. Natsu zaopiekuj się nią, więc … - podniósł swoje szpony i chwycił się za plecy. Trzymając coś w dłoni, rzucił to przed nogi Natsu.

- Co to ? – zapytał się nie wierząc własnym oczom.

- Pamiętajcie, to nie był przypadek. To wszystko zostało przepowiedziane i zapisane tego pamiętnego dnia … Natsu daj jej te oczy, a ty sam weź tę zbroję. – zamachnął się skrzydłami i odleciał.

- Zaczekaj ! – zawołał Natsu, ale gdy tylko zrobił krok, zaczęło mu się kręcić w głowie. Spojrzał na Lucy, która już leżała na ziemi nieprzytomna. – Lucy … - szepnął, ale po chwili sam upadł, zrobiło mu się ciemno przed oczyma. Ujrzał tylko, jak piasek zaczyna wirować, jakby zbliżało się tornado i zapadł w sen …

- No szefie, zaraz dotrzemy na miejsce ! -  krzyknął jeden z majtków.

- Już czuję kasę, ale póki co żadnego smoka tu nie widzę… Kurtis, sprawdź przez okulary typu B* , czy coś widać. – rozkazał szef

- Musica ! Jak na początek … - zaczął mówić, ale przerwał.

- No streszczaj się, zaraz musimy zacząć lądować, jeśli tam niczego nie ma, a jak jest to w nogi za pas ! – krzyknął Musica

- Widzę dwójkę ludzi, chyba chłopaka i dziewczynę … - dokończył Kurtis

- Co, dziewczynę, no to szybko, jeśli tam jest dama, to podniebny rycerz leci na pomoc …

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)