Rozdział 93

Nalała do kieliszków smoczego ambilu, krzywiąc się na sam zapach alkoholu — mocnego i słodkiego zarazem. Podniosła naczynia i podała jeden z nich Ericowi, ciepło się uśmiechając. Podziękował kiwnięciem, po czym wypił za jednym zamachem całość. Lu Xi nawet nie wzięła łyka. Odłożyła kieliszek na stół obok i przysiadła naprzeciw Erica, nie zdejmując wzroku z jego twarzy — pokrytej kilkoma czarnymi łuskami, które wyszły na policzkach i nosie. Podejrzewała, że coś musiało go zaniepokoić. Zawsze w jej obecności trzymał niemal pełną formę ludzką. Wyjątkiem były oczy — czarne jak cień, który za nim nieustannie podążał; jak ciemność, której strzegł jako król. Dzisiaj spowił tym mrokiem całe gałki oczne, przerażając ją i fascynując jednocześnie.

— Królowo, wybacz mi mój wygląd, ale…

— Nic nie szkodzi — przerwała, zaciskając pięści.

— Dziękuję za zrozumienie — odparł niskim, lekko chropowatym głosem. — Przyszedłem dzisiaj porozmawiać o pewnej sprawie, którą poruszyła królowa na ostatnim zebraniu z ministrami — pokój między ludźmi i smokami — wyjaśnił.

Chytry uśmieszek nie zszedł z jego twarzy. Jego oblicze stanowiło dla niej zagadkę, która z roku na rok fascynowała jeszcze bardziej.

Założyła nogę na nogę, biorąc w końcu łyk alkoholu. Ogień zaczął wypalać jej przełyk. Wypluła wszystko strumieniem, a resztę odstawiła daleko, nie zamierzając brać ani odrobiny więcej.

— Mówiłem, że mocny — wtrącił Eric.

— Przepraszam za moje zachowanie — przeprosiła. — Poruszyłeś królu temat pokoju. Czyżbyś był zainteresowany?

— Jestem zainteresowany raczej twoją nienawiścią wobec ludzi.

Odsunęła się odruchowo, słysząc coś, o czym wiedziała tylko ona. Nie mówiła nikomu, więc nie pojmowała, skąd o tym wiedział.

Spięła się. Nerwowo podrapała się po włosach, rozglądając po komnacie, którą po brzegi wypełniały zasznurowane dokumenty i kurz.

— Oj, nie martw się, Lu Xi — machnął ręką, jakby od niechcenia — nikomu nie powiem. Uważam, że każdy zasługuje, by mieć własne sekrety.

— Nawet jeśli te sekrety mogą kogoś narazić na niebezpieczeństwo? — spytała zaciekawiona.

— Kochana królowo — zamyślił się na chwilkę — sekrety są niebezpieczne same w sobie, ale każdy ma do nich prawo. Nie powiem nikomu o twoim, ale wyjaśnij mi, czego nienawidzisz w ludziach?

Zacisnęła usta w wąską linijkę, postukując prawą nogą o podłogę. Rozejrzała się po pomieszczeniu, sprawdzając, czy wokół nie ma kogoś, kto mógłby podsłuchiwać. Ri Hana wysłała z zadaniem do ministra, a Li Li przygotowywała posłanie dla Erica. Reszta służby została oddelegowana do prac, a nikt z wyższych stanowisk nie zapuszczał się w tę część zamku. Raczej mogła czuć się bezpiecznie.

— To jak? — pogonił ją.

— Smoki są częścią istnienia naszego świata. Żyjemy na jednym, wielkim kontynencie, który od zarania dziejów był w panowaniu smoków. Istniały tu również istoty, których dziś świat już nie pamięta. Ostatnie wróżki ukryły się w gaju smoczym, a dwa rogi jednorożca są ukryte gdzieś na dnie oceanu. Według legend to właśnie pradawne smoki po śmierci zamieniały się w złocisty pył, który karmił wielkiego smoka niosącego całą naszą ziemię między kolejnymi drogami kosmosu. — Zakaszlała. Zaschło jej w gardle. Wzięła bukłaczek z wodą i ziołami, wypijając z niego część. Skrzywiła się przez gorzki smak ziół, którymi faszerowały ją smoki niebios. — Świat żył w harmonii. Trzej bogowie stworzyli człowieka i za karę zostali zesłani tutaj, by rodzić się i umierać jako ludzie. Człowiek zniszczył piękno. Człowiek wywołał smoczą wojnę. Chcę pokoju. Chcę przywrócić tę harmonię.

Eric nadal milczał. Kiwnął kila razy głową, po czym donośnie zaśmiał, zapluwając się. Łzy spłynęły po łuskowatych policzkach. Lu Xi odwróciła wzrok. Zrobiło jej się gorąco ze wstydu.

— Wróżki zawsze były złośliwe, uwielbiały chować wszystkie rzeczy po kątach. Jednorożce siedziały na swych polanach i tylko gapiły się w swoje doskonałe oblicza, które odbijały się w tafli czystej wody. Smoki latały po niebiosach. Nie pamiętam tych czasów — dodał niespodziewanie. — Urodziłem się znacznie później niż sądzisz. Starożytny opowiadał mi o tamtych dziejach, ale wiesz… Nudne były.

— Uważasz, że mylę się, nienawidząc ludzi?

— To twoja natura — wycharczał.

— Moja… natura…? — powtórzyła pytająco.

Pierwszy raz ujrzała na jego twarzy zdziwienie.

— Nie wiesz, kim jest twój ojciec? Nie wiesz, co nosisz w swoim ciele? — Palcem zarysował z oddali krąg na jej brzuchu. — Lu Xi, ty jesteś w połowie smokiem. Twój ojciec był smokiem.

— Słuch…

— Starożytny tylko raz przemienił się w człowieka i tylko raz zdobył ludzką kobietę.

Gwałtownie wstała, zahaczając ręką o bukłak. Upadł na ziemię, a woda rozchlapała się po całej podłodze. Odskoczyła, ale jej buciki zamoczyły się. Chwyciła za płaszcz, stając niemal przy samej ścianie.

— Nie — rzekła, kręcąc głową.

— Tak. — Kiwnął, uśmiechając się. — Królowa nie zdradziła nikomu tego faktu. Urodziła przecież ludzką dziewczynkę. Bez mocy smoka. Jednak jedna rzecz czyni z ciebie smoka, jajeczka — dokończył obojętnym tonem.

— Jajeczka? — Otworzyła szeroko oczy i skrzywiła twarz, unosząc jedną wargę wyżej niż drugą. — Jakie jajeczka?

— Smoczyce noszą w sobie jajka, które smok zapładnia. Smoczyca wydala z siebie jajka i pozwala im dorastać poza swoim ciałem. Mija miesiąc, czasem dwa i smok wykluwa się — wyjaśnił skrótowo.

— Ericu, chyba powiedziałeś już wystarczająco.

Podbiegła do drzwi. Szarpnęła za klamkę, lecz wyście było zamknięte. Obróciła się, przylepiając plecy do zdobień, które wgniotły się w jej ciało.

— Nie, jeszcze nie skończyłem.

— Skończyłeś — odparła stanowczo. — A teraz mnie wypuść.

Cień zachichotał. Podniósł jeden z dokumentów i rzucił nim w Lu Xi, rozrywając papier w pół. Eric rzucił mu ostre spojrzenie. Pokazał język, ale uspokoił się. Rozległo się piszczenie. Mysz przebiegła przez całą długość pomieszczenia. Oczy Erica zabłyszczały w swoim mroku. Skoczył i złapał stworzonko, połykając w całości. Obliczał usta ze smakiem.

Lu Xi zrobiło się niedobrze. Chwyciła się za brzuch, zduszając wewnątrz chęć wydalenia obiadu.

— Przepraszam, ale zrobiłem się głodny. — Rozejrzał się, jakby poszukiwał drugiej myszy. — Wolałbym nie zjadać ciebie. Żart, przepraszam.

Zaniepokoiło ją to ciągłe przepraszanie.

Na zewnątrz strzelił piorun. Podskoczyła w miejscu, zahaczając jednym z koków o wystający z drzwi metal. Część włosów opadła na ramiona. Zaistniała sytuacja nie podobała jej się. Podejrzewała, że Ri Han już wrócił, czekając w pokoju z miską parującej zupy — owocowej, jej ulubionej. Jednak wydawało się, że Eric wciąż zmienił zdania. Dlaczego mnie tu trzymasz?, zapytała w myślach, lecz nie była pewna, czy właśnie to pytanie chciała faktycznie zadać. Sam na sam ze smokiem, który wyglądem pokonywał nawet najprzystojniejszego mężczyznę, którego w życiu widziała. Policzki paliły się, gdy patrzyła na jego dorosłą, dojrzałą twarz — gorąco rozprzestrzeniało się na całym jej ciele. Nie. Chciała spytać: „co chcesz ze mną zrobić?” Znała własną odpowiedź, ale nie tą, którą szykował dla niej Eric.

Położył dłoń na jej ramionach. Wstrzymała oddech, odliczając do momentu, w której zdjął rękę. Obrócił ją i przełożył przez szyję coś zimnego. Zamknęła oczy, nie podejrzewając, by w tej chwili, tymi chłodnymi dłońmi, pragnął skrócić jej życie. Lu Xi dotknęła powierzchni przedmiotu, który dał jej w prezencie Eric — naszyjnika z granatowym kamieniem usadowionym na samym środku.

— Współpraca — rzucił lakonicznie.

— Rozumiem, że pomożesz mi zjednoczyć smoki i ludzi?

— Oj, Lu Xi, ja to zrobię.

Podniósł z ziemi szpilkę. Zebrał włosy dziewczyny z powrotem z kok — luźny, trochę nierówno wykonany, ale trzymający się. Zgadła, że nie robił tego nigdy wcześniej. Kilka kosmyków zaplątało się między jego palcami. Delikatnie odplątał je, nie chcąc ich wyrywać, gdy tylko zabierze rękę. Znajdował się blisko; bliżej niż kiedykolwiek. Choć urosła od zeszłego spotkania, nadal Eric przytłaczał ją. Wysoki, może i trochę chudy, ale nadal silniejszy od niej, potężniejszy. Smocza aura, królewska aura, którą roztaczał wokół siebie, przypominała jej o ciemnym pokoju, w którym ministrowie zamykali ją, gdy była jeszcze dzieckiem. Nieposłuszna rozkazom starszym i mądrzejszym od początku wywyższała się, lecz póki nie skończyła dziesięciu lat, nie mogła być w pełni królową. Ich kary były absolutne. I gdy zbytnio podniosła na nich głos, ciemny, pozbawiony jakiekolwiek dostępu do światła pokój czekał. Kopała ich, krzyczała, że nie chce wschodzić, ale teraz pragnęła tam zostać tylko z Ericiem.

— Jesteś fascynująca — mruknął nad jej uchem. — Niedługo skończysz piętnaście lat, staniesz się dorosła. — Pogładził jej policzek. — Pamiętaj, nie znamy się. Uda nam się dokonać zjednoczenia, ale po nim… — Urwał w połowie zdania, zamyślając się.

— Po nim… — powtórzyła pełna nadziei, że usłyszy wzmiankę o małżeństwie.

— Będziesz musiała odnaleźć odpowiedniego smoka, który da ci dziecko. — Otworzył drzwi. — Po to właśnie przysłałem ci w prezencie Ri Hana.

Zmrużyła oczy. Serce nawet jej nie zabolało. Musiałaby je mieć, żeby roztrzaskało się na najmniejsze kawałeczki. Myśli stały się puste, a ostatnie słowa Erica zapomniane. Bo przecież czemu miałaby pamiętać coś tak nieistotnego…