Rozdział 6 - Ślub

Lucy szybkim krokiem poszła do swojego pokoju, gdzie zastała księżniczkę Amelię. Czekała ona na nią, podparta o ścianę. Uśmiechała się delikatnie w  kierunku Lucy,  a gdy tylko ją ujrzała cała rozpromieniała, rzucając jej się na szyję.

- Czy coś się stało ? – zapytała się niewinnie Lucy

- No wychodzisz za mąż ! – krzyknęła na cały pałac Amelia.

- No i co z tego ? – smutek był wymalowany na twarzy Lucy. Księżniczka puściła ją, miała ogromne poczucie winy, bała się, że to ona jest sprawdzi nią jej smutku.

- Może … porozmawiamy? – jąkając się Amelia zadała pytanie. Lucy w odpowiedzi kiwnęła głową i po chwili obie weszły do pokoju. Usiadły na łóżku i czekały, aż jedna zacznie mówić. Amelia patrzyła co chwilę na Lucy, delikatnie miętoliła swoją sukienkę, jednak wraz z narastającym napięciem coraz bardziej ją ściskała. W pewnym momencie nie wytrzymała. Zacisnęła powieki i krzyknęła:

- O CO DO CHOLERY CHODZI?! – nagle zrozumiała, co powiedziała i od razu zamknęła usta. Powoli zaczęła kierować przerażony wzrok w stronę Lucy, lecz gdy ujrzała delikatny uśmiech Lucy odetchnęła z ulgą. – Ja chcę ci pomóc i …

- Nic się nie stało. – przerwała jej Lucy – Wiesz… to może wydawać się dziwne, ale ten cały ślub, jest dla mnie horrorem. Zawsze dziewczynki wyobrażają sobie, że się zakochają w księciu z bajki i go poślubią. Ja natomiast muszę poślubić Natsu.

- A nie chcesz? – Amelia położyła się łóżku, wygodnie rozciągając nogi

- Nie wiem, czego chcę. Myśl, że coś czuje do Natsu, ale nie jestem pewna co to jest. – wyjaśniła jej Lucy

- Dobra teraz zaczynam swój monolog, więc masz mnie wysłuchać. – Lucy lekko zszokowana, kiwnęła głową. – Wiele przeszliście, więc nie rozumiesz co do niego czujesz, ale z czasem jeśli będziecie małżeństwem wszystko stanie się dla ciebie jasne. Jednak sądząc po was to będzie długi proces myśleniowy. Kochaniutka Kochasz go, ojejej – zaczęła śpiewać piosenkę – Zobaczysz! Dobra daję was .. hmm dwa lata i wtedy przyjdziesz mi się pochwalić, ok.?

- Dobrze!

- A teraz będziemy przyjaciółkami! – krzyknęła Amelia, Lucy nie rozumiała dziewczyny, ale była szczęśliwa. Szczęście, to było to czego i ona i Natsu teraz potrzebowali najbardziej.

- A wiesz co robią przyjaciółki? – zapytała podejrzliwie Lucy, coraz mocniej sięgając po coś ręką. Amelia pokręciła glową – BITWA NA PODUSZKI! – krzyknęła Lucy, rzucając jedną z nich w księżniczkę. Szybko uniknęła pierwszej, ale zaraz nadleciała druga i walnęła ją prosto w twarz.

- Ty…! – syknęła, a po chwili rzuciła się na Lucy. Obie walczyły przez kilka minut, a potem padły zmęczone na lóżko, śmiejąc się w najlepsze. – Wiesz, nigdy nie miałam przyjaciółki!

- Zawsze musi być ten pierwszy raz! – odpowiedziała jej Lucy

- Dlatego mam dla ciebie prezent ślubny. – rzekła dumnie księżniczka. Wstała i podeszła pod ścianę, gdzie stała mała paczuszka.

- Coś tam wcześniej było ? – Lucy zastanawiała się nad tym, jednak po chwili zrezygnowała, gdyż była ciekawa prezentu. – Nie za wcześnie? – zapytała podchwytliwie.

- Jak zobaczysz, to zrozumiesz, że lepiej, że teraz to dostałaś.  – podała prezent Lucy. Ta zaczęła go rozpakowywać, gdy już się to udało, otworzyła go i powoli zaczęła wyjmować „niespodziankę ” z pudełka. Jej rumieńce stawały się coraz bardziej widoczne, aż w pewnym monecie zrobiła się cala czerwona. – To na noc poślubną – wyjaśniła Amelia, pokazując na komplet składający się z czerwonego gorsetu i „majtek”.

- He?! – krzyknęła zszokowana Lucy – przecież to są jakieś trzy sznurki, a nie majtki!

- A po co więcej zakrywać? – zapytała niewinnie Amelia – Pokazałybyśmy to Natsu, ale trzeba zrobić mu niespodziankę.

- JA NIGDY TEGO NIE ZAŁOŻĘ!!!!!! – Lucy była pewna swojej decyzji

- To co zamierzacie robić w noc poślubną? Grać w karty? – zapytała złośliwie księżniczka – Przecież już wtedy będziecie mieszkać razem !

- Na pewno nie będziemy robić tego, o czym  ty myślisz! – zdecydowała Lucy

- O czym ja myślę ? – pomyślała Amelia … {Wyobraźnia Amelii! Nieupoważnionym wstęp wzbroniony! } Proszę cię Natsu bądź delikatny! – Lucy. On spogląda na nią. Oczywiście, że będę – Natsu. Całuję ją. Ona zdejmuje szlafrok, pokazując się w tym kostiumiku.

- Dobrze się czujesz? – zapytała się Lucy, spoglądając na Amelię, będącą w ekstazie. Po chwili strumyczek krwi zaczął cieknąć z nosa. – Zboczeniec. – podsumowała Lucy

- Nie bój się, my z Musicą mamy plan, więc to będzie pamiętna noc poślubna. Pamiętaj, to już dziś! – ostrzegła ją dziewczyna.

- Dziś? – na początku Lucy nie zrozumiała tego słowa – DZIŚ?! – krzyknęła – Ale jak?

- Ty myślisz, że tatuniek nie potrafi zorganizować wszystkiego w kilka godzin? –machnęła do niej ręką. – A właśnie! – przypomniała sobie o czymś. Chwyciła Lucy za nadgarstek i zaczęła ją gdzieś ją ciągnąć. – Kolejna niespodzianka, ale mniej zboczona, chociaż zależy, jak na to patrzeć! HOHOHO!!! – zaczęła się złowieszczo śmiać.

- Ej, co ty ? Ratunkuuuuu!!!! – zawołała Lucy prowadzona przez księżniczkę w tajemnicze miejsce.

***

- Słyszałeś coś? – zapytał Natsu, któremu się wydawało, że słyszy wołanie o pomoc.  Musica przez chwilę nasłuchiwał się, jednak gdy niczego nie usłyszał pokręcił głową. – No dobra, ale teraz nie wywiniesz się i masz mi wyjaśnić, dlaczego dzisiaj się pobieramy?

- Raczej ty z Lucy, no chyba, że masz niebezpieczne odchylenia… - powoli zaczął się odsuwać.

- O czym ty myślisz?! – krzyknął zezłoszczony Natsu – Przecież wiesz o co mi chodzi!

- No niby wiem, ale jakoś tak nie mogłem się powstrzymać od zrobienia ci kawału.  Dawno się z nikim tak nie bawiłem. Wiesz u nas w załodze.

- Ja do niej nie należę. – Natsu zaczął się odsuwać.

- Papuga! – skomentował Musica – No dobra nie ważne. Poznasz moich ludzi. Są naprawdę świetni. Mamy tam najlepszych mechaników, kłamców, szermierzy, speców od broni i więcej! – Musica zaczął szykować jakiś materiał, którego przeznaczenia nie znał Natsu. – Skończyłem!

- Co to jest? – zapytał zaciekawiony Dragon Slayer.

- Twoja ręka! – krzyknął radośnie złodziej

- Eeee, Musica nie chcę cię martwić, ale moja ręka została w Fiore… - poklepał go po ramieniu.  Ten odtrącił go, krzycząc na cały głos.

- PRZECIEŻ WIEM! – usiadł na ziemi, próbując się uspokoić – Kurcze, człowiek próbuje pomóc, a co spotyka ? Jest to tworzywo wynalezione przez księcia Sarycji. Wgląda jak skóra, ale jest to tworzywo sztuczne. Pewnie niezbyt miłe będzie słuchanie ludzi i ich plotek na temat twojej ręki. Dlatego wpadłem na pomysł, by ci założyć ten materiał, powinien dobrze pokryć ten … metal.

- Wielkie dzięki! I sorry. – powiedział Natsu, powoli wkładając materiał na rękę. Po kilkunastu minutach ciężkiej pracy udało mu się osiągnąć wymarzony efekt. – Teraz dobrze!-  odrzekł zadowolony. – a teraz przygotuję się do ślubu MOJEGO i LUCY!

- Nie musisz tak podkreślać, chociaż teraz też jesteś podejrzany. Może chcesz ukryć swoje drugie ja… - w jego stronę poleciał jakiś przedmiot. W ostatniej chwili uniknął bezpośredniego trafienia.

- Prawie! – syknął Natsu

- Oj dobra, panie młody chodźmy ci założyć garnitur ! – zawołał idąc w stronę garderoby.

- Chcesz mnie obmacywać … Podejrzane! – rzekł Natsu idąc w przeciwną stronę.

-  No dobra więcej nie będę!!!!!!

***

Cztery godziny później…

            Kościół imienia św. Maurylego był cały przyozdabiany kwiatami, szarfami. Ludzie czekali w niecierpliwości, aż rozpocznie się uroczystość, szeptali między sobą co chwilę. Natsu cały czas robił wtedy i wydechy, mając największą tremę w swoim życiu.

- Jejku, to tylko ślub! – pocieszył go Musica – Chociaż to dla niektórych koniec wolności.

- Nie o to chodzi! – wyjaśnił mu Natsu – Wolałbym teraz walczyć z całą armią smoków, albo przechodzić przez jakiś trening w wulkanie czy gdzie tam … Pójdę do Lucy – postanowił, ale Musica zatrzymał go ręką.

- Istnieje tradycja, że pan młody nie powinien widzieć ukochaną przed ślubem. Niby to przesądy, ale druhny to by cię chyba rozszarpały na tysiące… nie miliardy kawałeczków! – Musica chwycił go za ramiona. Nastąpiła chwila przerażającej ciszy.

- Kobiety to potwory – skomentowali równocześnie. Puk, puk! Usłyszeli pukanie do drzwi. Natsu pozwolił wejść. Do środka wszedł jeden z sekretarzy króla.

- Gotowe! – oświadczył

- Już idę! – odpowiedział Natsu.

- Gotowy ? – zapytał złośliwie Musica

- Szczerze ? NIE! – po czym wyszedł. Podszedł do ołtarza, ustawił się w wyznaczonym mu miejscu i czekał. Była to największa katorga jaką mógł doświadczyć w swoim życiu.

- Boję się… - pomyślał.

***

            W pokoju, gdzie Lucy przygotowała się na ślub, wrzało od rozmów i przygotowań. Każda z przybyłych pań pomagała jak tylko mogła.

- Amelio, czy to nie przesada? – zapytała się nieśmiale Lucy, lecz gdy ujrzała szatański wzrok Amelii, krzyknęła – Cofam to! Diabeł wcielony!

- Lucy! Musimy zrobić z ciebie bóstwo. To ode mnie prezent, więc masz nie narzekać! A ta suknia …Achhhhh – westchnęła głęboko

- A ile…

- A ten makijaż?!  - przerwała jej księżniczka

- A jak …

 - A te włosy, boskie!!!!! – po raz drugi

- Ale Amelio…

- Ojejku, Natsu padnie z wrażenia, może nawet mu sta…

- AMELIO! – krzyknęła zarumieniona Lucy

- Tak masz rację, IDZIEMY! – wszystkie panie przerwały pracę, po czym wyszły a za nimi Lucy.

***

            Nagły dźwięk organów zagłuszył wszystkie rozmowy, które toczyły się w kościele. Natsu wziął głęboki oddech, na chwilę zamknął oczy, a gdy tylko je otworzył,  w kościelnych drzwiach stanęła Lucy.

- Ona zawsze była taka piękna? – nie mógł uwierzyć, że to ona. Wyłupiastymi oczami patrzył na nią, nawet bez mrugnięcia.  Długa, biała suknia ciągnęła się za nią, delikatnie podnosząc się od każdego powiewu wiatru. Wciśnięta część w talii dokładnie podkreślała jej figurę, a wstążka na biodrach podkreślała cały strój. We włosach miała wplecioną małą koronę, a całą twarz zakrywał welon. Szła dostojnie trzymając w dłoniach mały bukiecik róż. Każdy mężczyzna i kobieta patrzyli się na Lucy zszokowani. Gdy wreszcie doszła do ołtarza, podała amelii bukiecik. Spojrzała na Natsu, ten delikatnie podał jej swoją dłoń, chwyciła ją i razem podeszli do ołtarza. Król już stał, zadowolony i dumny z siebie. Odchrząknął, po czym zaczął uroczystość.

- Witajcie! Zebraliśmy się tutaj by połączyć świętym węzłem małżeńskim tę dwójkę młodych ludzi. – zaczął mówić król – W naszym kochanym kraju panuje zwyczaj, że wszystko co jest przedłużane, powinno być wyrzucane, a więc uroczystości niech będzie początek. No tak, musimy się pośpieszyć by panna młoda nie zmieniła przypadkiem zdania. – ludzie zaczęli cicho się śmiać, jednak ani Natsu ani Lucy nie było śmiechu. – Żartowałem. Natsu Dragon, czy ślubujesz kochać swoją żonę, być jej wiernym i pozostać z nią do końca swych dni i w zdrowiu i w chorobie.

- Tak! – odpowiedział szybko

- Powtarzaj za mną.  Miłość jest drogą, którą musze przebyć.

- Miłość jest drogą, którą muszę przebyć.

- Czy wyboista, czy niebezpieczna, nie cofnę się przed nią i będą kroczył cały czas przed siebie.

- Czy wyboista, czy niebezpieczna, nie cofnę się przed nią i będą kroczył cały czas przed siebie. – Natsu delikatnie uśmiechnął się w stronę Lucy, dziewczyna delikatnie zarumieniła się, po czym popatrzyła prosto na niego.

- Czy ty Lucy Heartfilio, czy chcesz poślubić oto tego mężczyznę, kochać go do końca swojego życia i być przy nim, w dobrych, jak i złych chwilach? – król spojrzał na Lucy.

- Tak! – odpowiedziała bez chwili zawahania.

- Powtarzaj za mną. Świat bez miłości jest niczym.

- Świat bez miłości jest niczym.

- Człowiek bez miłości jest pustą skorupą, a więc kochaj, kochaj i jeszcze raz kochaj!

- Człowiek bez miłości jest pustą skorupą, a więc kochaj, kochaj i jeszcze raz kochaj! – kiedy skończyła powtarzać słowa, odetchnęła z ulgą.

- Teraz będzie pocałunek! – powiedziała cicho do Musici Amelia, która stała cały czas z kamerą w rękach, nagrywając całą uroczystość.

- A, więc nie pozostaje mi nic innego, jak ogłosić was mężem i żoną.  – popatrzył się Natsu i rzekł – Możesz pocałować pannę Młodą !

- Nareszcie, nareszcie! – krzyczała podniecona Amelia.

- Oj zamknij się! – uspokoił ją Musica.

            Natsu chwycił dłońmi, welon Lucy. Dziewczyna delikatnie kucnęła, a on w tym czasie odrzucił go do tyłu.  Zbliżył się do niej i złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Ludzie zaczęli klaszcze, jednak krótko, gdyż chłopak szybko odsunął się od dziewczyny.

- Nie tak … - szepnęła Lucy, po czym chwyciła go za marynarkę i przyciągnęła do siebie. Wcisnęła swoje wargi do jego, łącząc siebie i jego w namiętnym pocałunku.

- NO I TO JEST RPAWDZIWA BABA! – krzyczeli ludzie

- BRAVO!!!!!

- UCZ SIĘ OD NIEJ.

- Hahahahahahaah – śmiał się cały czas Musica – Będę mu do końca jego dni to wypominać!!!!

- Wspaniałe… - wokół Amelii zaczęły fruwać gwiazdy. Ludzie, którzy byli obok niej zaczęli się powoli odsuwać.

- Zostawcie ją w tej ekstazie – powiedział Musica.

            Lucy oderwała się od ust Natsu, ten chwilę pozostał zamroczony, jednak nie minęło nawet kilka sekund, a uśmiechnął się.

- Przyjmuję wyzwanie! – szepnął do Lucy. Chwycił ją w pasie i przyciągnął do siebie, całując namiętnie. Lucy zarzuciła ręce wokół jego szyi. Chłopak przykucnął i złapał ją za uda, podnosząc do góry. Ludzie piszczeli i skandowali. Gdy skończyli pocałunki, Natsu wziął Lucy w ramiona i zaczął ją nieść poza kościół. Ludzie szybko wyszli i gdy tylko zobaczyli małżeństwo wychodzące za drzwi, zaczęli ich obrzucać ryżem.

- NIECH ŻYJĄ NARZECZENI!!!! – krzyczeli wszyscy.  Obok Natsu i Lucy pojawiła się postać ojca Natsu, który pomimo tego, że nie był widziany i słyszany przez innych, klaskał na cześć syna.

- Brawo synku … -  po tych słowach znikł.

***

            Król, narzeczeni, Musica i Amelia szli po pałacowych korytarzach. Zostawili za sobą tłumy ludzi, obwieszczając, że przyjęcie ślubne, zgodnie z tradycją, jest obchodzone następnego dnia, gdy tylko na niebie pojawi się gwiazda. Była to tradycja pochodząca jeszcze z starego państwa, gdzie wierzono, że gwiazdy są posłannikami Bogów  i każdy znak od nich jest ważny i istotny. {Dzięki właśnie tym przekonaniom w tamtych czasach najlepiej płatną pracą była astrologia. }

- Musimy jeszcze podpisać papiery. – rzekł król wchodząc z narzeczonymi do sali tronowej.

- Dobrze! – odpowiedzieli równocześnie Natsu i Lucy.

- To my pójdziemy się już przebrać! – poinformował Musica, po czym wyszedł razem z Amelią. Gdy znaleźli się już daleko od owego miejsca, ich oczy zapłonęły ogniem – Gotowa!?

- Tak, zróbmy to! – i pobiegli w nieznanym nikomu kierunku. W tym czasie Natsu I Lucy podpisali już dokumenty. Gdy wychodzili, Lucy zatrzymała na chwilę Natsu.

- Ale pamiętaj, jak jedno z nas się zakocha, drugie pozwoli odejść! – przypomniała mu jeden z punktów umowy.

- Tak pamiętam! – odpowiedział dziewczynie. – A teraz chodźmy do naszego … domu. – niepewnie wypowiedział ostatnie słowo, jednak był szczęśliwy, że mógł to miejsce nazwać domem. Gdy weszli do pokoju, zapalili światło, po czym usiedli na łóżku.

- To był twój pokój ? – zapytała Lucy

- Tak, ale czy można nazwać to pokojem? Jest większy niż twoje dawne mieszkanie.

- Co nie?!- uśmiechnęła się w jego kierunku, lecz gdy tylko przypomniała sobie, że jest jego żoną, odwróciła się. Jej czerwone policzki zdradzały jej uczucia, więc nie chciała by Natsu się o nich dowiedział.  – Przebiorę się !- nagle obwieściła.

- Wszystkie ubrania powinny być w szafie. – poinformował ją Natsu.

- CO!? – krzyknęła na cały głos.

- Co się stało? – podszedł do niej wystraszony

- Aaaaaa!!!!!

Ciąg dalszy nastąpi …

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)