Rozdział 13 - Fullmetal love

40 dni później

            Minęły długie dni spędzone na treningu, nauce i wspólnym spędzaniu czasu. Coraz bardziej się zbliżali do celu. Natsu i Lucy stali przy barierce wciąż czekając, aż wylądują.

- Niesamowite! – krzyknęła Lucy- Pierwszy raz tak się cieszę! Nie wiedziałam, że tak się będę czuła.

- Wiem o czym mówisz! – zgodził się chłopak – Może kogoś spotkamy ? Poznamy nowych ludzi.

- A język ? Przecież nie mówimy po … amertisku ? Czy jaki to język … - Natsu chwilę się zastanowił, nagle podszedł do nich od tyłu.

- To jest kraj militarny. – zaczął mówić – Tutaj nie musimy się martwić o język, gdyż wszystkie te kraje leżały do jednego państwa, dlatego tutejsze języki są bardzo do siebie podobne. A nie zaciekawiło was dlaczego potrafimy się ze sobą rozmawiać  ? – popatrzył na nich z chytrym uśmieszkiem na twarzy.

- Ja po prostu mówię, a nie się zastanawiam … - odpowiedziała Lucy.

- LĄDUJEMY!!! – krzyknął Kurtis. Lucy i Natsu z cierpliwością czekali, aż zeskoczą na ląd i rozpoczną zwiedzanie nowego kraju. Gdy tylko zacumowali, małżeństwo z Musicą czekali na tę jedną chwilę. Zatrzymali się i od razu ruszyli. Jako pierwszy nową ziemię zbadał Natsu, ale Lucy nie była słaba i trzymała się na drugiej pozycji, a Musica … to on. Do momentu, gdy je ujrzał. Przepiękne pasaże z wystawami najlepszych protetycznych cudów. Od razu przybyło mu nowych sił i po chwili objął prowadzenie, zostawiając za sobą tylko kurz.

- JAKIE  KAWAIIIIIII!!! – krzyczał podziwiając ramię najlepszej kategorii.

- Cudowne. – powiedziała dziewczyna stojąca obok niego. Chwycili się za policzki w tym samym momencie i westchnęli z podniecenia.

- Jakby co to go nie znamy. – szepnęła Lucy.

- A kto to ? – zapytał się złośliwie Natsu.

- Ten namolny staruch to wasz przyjaciel ? – usłyszeli nagle pytanie. Oboje popatrzyli się w prawo, na młodego mężczyznę, opartego o płot. – Bo wiecie, ta blondynka to nasza przyjaciółka … Na pewno kobiety się tak zachowują?

- Ed cicho, co Winry usłyszy i skończy się twoje krótkie życie. – do chłopaka podbiegł … Osobnic w zbroi.

- Al nie martw się! – uspokoił go – Ona za bardzo się podnieca kupą złomu, by nas usłyszeć. A! – nagle go olśniło.-Jestem Edward Erlic, a to jest mój brat Alphonce. – przedstawił się, podając metalową rękę.-Oj…-nagle ją odsunął

- Witam! – Natsu zdjął ze swojej ręki „rękawiczkę” ukazując swoją pamiątkę po ucieczce. – Też tak mam…

- O no to witaj kolego po fachu ! – Edward szeroko uśmiechnął się w jego kierunku.

- Jestem Natsu Dragon, a to moja żona Lucy. – przedstawił się.

- Żona?! – zapytali równocześnie zaskoczeni –Witamy, witamy…- mówili kłaniając się

- Zawstydzasz mnie.- lekko zarumieniła się. Nagle Edward przybliżył się do jej twarzy, a następnie spojrzał na Natsu.

- Natsu i Lucy…- powiedział cicho Ed

- Zaraz Edziu, ty chyba nie myślisz, że oni ! – zaprotestował Al. Małżeństwo popatrzyło się na siebie, nie mogąc zrozumieć, co się dzieje.

- Czy to wy jesteście tymi ludźmi, którzy zamordowali jakąś szychę i  uciekli z Fiore ? – zapytał wprost alchemik.

- Co?! – zapytali równocześnie Natsu i Lucy.

- Skąd o tym wiecie? – widać było zaskoczenie i przerażenie w oczach Lucy – Powiecie komuś?

- Nie! – odpowiedział wprost Ed – I nie sądzę, żeby ktoś z tego kraju to zrobił. Nie nawiedzimy państw magów, jakieś stereotypy, ale utkwione w nas mocno. Nie musicie się martwić.

-  Czyli małżeństwem … jesteście dla zmyłki ? – zapytał niepewnie Al.

- Raczej… naprawdę się pobraliśmy, ale po to by się ukryć … - wyjaśnił Natsu.  – Zaraz … - przypomniał sobie o czymś – Jak to znacie nasze twarze ? Skąd ?

- To wy nie wiecie? – zapytali równocześnie bracia. Ed zaczął szukać czegoś w teczce, a po chwili wyjął stertę papierów z twarzami przestępców. Chwilę zajęło mu odszukanie odpowiedniej strony, a gdy już to zrobił pokazał ją Natsu i Lucy. Oboje byli zdziwieni tym, że ktoś o nich wie. – Jakiś miesiąc temu dostaliśmy je. Kurcze … - podrapał się po głowie – Nie spodziewałem się, że jacyś zwykli ludzie, mogli popełnić tak obrzydliwe przestępstwo, ale w takim dzikim, niecywilizowanym Fiore, ciężko o mądrych ludzi. – wzruszył ramionami

- Ej, my tu nadal stoimy. – rzekli równocześnie magowie, pokazując, że ta uwaga ich uraziła.

- Ed nie miał nic złego na myśli. – brat próbował go bronić. – Musicie wiedzieć, że ci którzy są na tych zdjęciach to najgroźniejsi przestępny, za których nagrody, mają kilku cyfrowe wyniki.

- Ale jak to się stało ? – ciało Lucy drżało. Pamiętała wydarzenia, które miały miejsce jeszcze tak niedawno.

- Ale jak się dowiedzieli, że żyjemy ? – Natsu spojrzał na Lucy, delikatnie ją przytulił – Nie bój się jak trzeba będzie obronię cię.

- Love, love – rzekli Ed i Al. Układając swoje ręce w kształt serduszka.

- Lucy ! – wołał, idąc w poskokach Musica – Kupisz mi takie coś !? Dam ci buzi. – zaczął do niej machać.

- Ej, a czemu idzie w zwolnionym tempie? – zapytał się dociekliwy Ed

- A kto wie? – odpowiedziała pozostała trójka, wzruszając ramionami.

- Edward Erlic! – rozniosło się wołanie na całe miasto. Wszyscy odwrócili się w stronę głosu, by zobaczyć potwora, który wypowiada te słowa.

- Wwwwww – zaczął z przerażeniem mówić -Winry ?

- Kupić ci taką rękę ? – zapytała się uśmiechem na twarzy

- Czyli ja kupię i dostanę po latach, dokładnie sprawdzoną sto razy,  podziwianą przy porannej kawie i na dodatek z liścikiem, żebym nic z nią nie robił ?! – dziewczyna kiwnęła głową.

- Przynajmniej szczerza. – Natsu poszedł pocieszyć załamanego chłopaka.

- Ej BLONDI!!! – zawołał Musica. – Wara od tej ręki, gdyż jest MOJA!!!

- Co ty nie powiesz pawianie? – pojedyncze impulsy elektromagnetyczne przebiegały pomiędzy protetykami. Ludzie zaczęli omijać szerokim łukiem, a ich towarzysze udawali, że ich nie znają.

- Pawianie? Jestem najlepszym protetykiem na świecie! – rzekł dumnie mężczyzna

- Przyznam ci rację, jeśli twoja świnia ma od ciebie ręcznie robione „cacko”. – gestem rąk zasygnalizowała cudzysłów.

- NATSU! – zawołał groźnie mężczyzna – Rozpiera*** rękę temu dzieciakowi ! – rzekł wskazując palcem na Eda.

- DZIECIAK?!!?!??!!??! – Ed popatrzył się na niego wzrokiem szatana.

- Nie ty mu Ed pokaż!? Temu malowanemu lalusiowi, z warkoczykiem jak u lalki Barbie! – zawołała Winry

- Malowany laluś ? – dopytał się podłamany Natsu

- Ej, spokojnie ! – próbowali ich uspokoić Al i Lucy.  Jednak puścili uwagę mimo uszu i dalej w najlepsze się kłócili. Lucy coraz bardziej zaczęły puszczać nerwy. Przerażony Al zaczął się powoli odsuwać. Wskaźnik cierpliwości Lucy coraz bardziej malał i malał, aż w pewnym momencie (chwila ciszy, uczcijmy tych, którzy polegli na polu bitwy) osiągnął stan krytyczny.

- ZAMKNĄĆ SIĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘ!!!! – wrzasnęła na całe miasto. Gdzieś w oddali strzelił piorun, pomimo  braku chmur. Al skulił się w kącie, przyjmując bezpieczną pozycję. – Od kiedy ty się przejmujesz uwagami innych!? – wskazała palcem na Natsu, który, tak jak reszta, potulnie siedział na ziemi, klęcząc w kierunku dziewczyny – Przecież już rozmawialiśmy o tej cholernej ręce, więc zamknij się. – Musica aż poskoczył – A ciebie nie znam ! – powiedziała do Winry – Ale weź się uspokój! – wzięła głęboki wdech – Zmęczyłam się. – i usiadła, a Ed odetchnął z ulgą.

- Straszną masz tą żonę. – do Natsu przykucał Al.

- I mi to mówisz. – chłopak westchnął.

- A właśnie, czy wiecie, gdzie jest tu jakaś stara, opuszczona kopalnia? -  Lucy przerwała dłużącą się ciszę.

- Jest zaraz  za miastem! – odpowiedział Ed. – Zaraz obok tego wzniesienia. – palcem wskazał na miejsce, które wyglądem bardziej przypominało górę niż  wzniesienie.

- Aha. – rzekła bez motywacji Lucy – No to idziemy. – podeszła i chwyciła za bluzki Natsu i Musicę. – Papa. – odwróciła się na chwilę i pomachała nowo poznanym ludziom, tym samym upuszczając Musicę na ziemię. Gdy się zorientowała z powrotem chwyciła go, jakby był siatką z zakupami.

- Ej, czy ona nas nie traktuje za bardzo przedmiotowo ? – zapytał się zrozpaczony Musica

- Możliwe, ale widzisz, nie musimy iść. – obok Natsu błysnęła gwiazdka

- Ale już mnie tyłek boli od tego szurania po ziemi. – narzekał aż Lucy go puściła i popatrzyła na niego kątem oka. Jego całe ciało zadrżało. Szybko schował się za Natsu, który również został opuszczony. – Ratuj mnie … - pisnął srebrnik.

- Idziemy ? – Lucy uśmiechnęła się do mężczyzna. Oboje poczuli na sercu dziwne ukłucie.

- Czy ty też masz wrażenie, że ten uśmiech wcale nie był ze szczęścia? – Musica cicho zapytał się Natsu

- Gorzej, mam wrażenie, że ona ma ochotę nas zabić … - wyjaśnił mu przerażony chłopak. Z trzęsącymi się nogami udało im się wstał i podążyć za dziewczyną. Trójka zaczęła się kierować w stronę miejsca, które wskazali im nowo poznani ludzie.

            Gdy przemierzyli pewną część trasy,  nagle Natsu odwrócił się. Zaczął się rozglądać dookoła, co zaniepokoiło kolejnych kompanów.

- Coś się stało ? – Lucy podeszła do niego, kładąc swoją rękę na jego ramieniu. Jeszcze raz rozejrzał się dookoła.

- Wydawało mi się, że coś słyszałem… - odwrócił się zrezygnowany i kontynuował wędrówkę. Gdyby w tamtym momencie wiedział, co , a raczej kto kryje się w cieniu, nie odwróciłby się,

- Szefie co robimy ? – zapytał się jeden z tajemniczych mężczyzn – Ten pinkmen chyba nas zauważył.

- Na razie uznał, że mu się wydawało. – wyjaśnił mu „szef”, który zacisnął mocno pięść. – Nawet te dzieciaki nie wiedzą, co rozpoczęli …

- Szef ma 18 lat, a oni mniej więcej też tyle. – zaczął „myśleć” drugi tajemniczy obiekt szpiegujący

- Zamknij się! – rzekł ostro mężczyzna – A oni nie wiedzą, że rozpoczęli Polowanie Na Święte Bronie.

- PNŚB … fajna nazwa … - po chwili na jego czole wyrósł piękny guz.

- To Polowanie jest początkiem Nowej Ery … - zaczął znowu mówić szef bandy – Mojej Ery …

***

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)