Rozdział 29 - Katherina

Musiało minąć kilka dni, by wszyscy mogli odpocząć po długiej i wyczerpującej wyprawie i jej skutkach. Szczególnie ten przypadek dotyczył Lucy, które głownie ze względu na Natsu starała się, jak najwięcej oszczędzać. Jednak czas, w którym nasi bohaterowie mieli wyruszyć w dalszą podróż rychło nadchodził. Wszyscy pakowali się, żegnali i przygotowywali do odlotu. Ostatniego dnia, godzinę przed odlotem, do Lucy przyszła szamanka, która chciała z nią porozmawiać, o czym bardzo ważnym.

- Coś się stało? – zapytała niepewnie dziewczyna, która przechadzała się razem ze staruszką po nieznanych jej ścieżkach lasu Mitae.  Kobieta nic nie odpowiedziała. Spojrzała tylko na Lucy niepewnym wzrokiem, który wprawił dziewczynę w zakłopotanie. – Czy ja coś zrobiłam?

- Tak – odpowiedź zaskoczyła panią Dragon. – Urodziłaś się. – Ten smutny głos był taki przygnębiający. Tak jakby coś staruszkę dręczyło od wielu lat.

- A dlaczego? – Musiała się zapytać, by móc wreszcie się dowiedzieć, o co chodzi. – Nie można kogoś winić za to, że się urodził.

- To prawda. – Szamanka stanęła nad małym stawem, przy którym były zebrane najróżniejsze stworzenia, wcześniej nieznane Lucy. – Łania Haridejska. – Do kobiety podeszła mała sarenka, leciutko szturchając łebkiem o jej dłoń. – Piękne i łagodne stworzenie. Ostatnie z gatunku przebywają tutaj, zostało już ich tylko pięć sztuk. Zabić czy zaczekać aż wyginął.

- Zaczekać, aż na nowo się odrodzą. – Zaproponowała dziewczyna.

- Dwa to osobniki za stare na dzieci, dwójka to samce, a trzecie niepłodna samica. Jak na nowo się odrodzą? – Lucy nie mogła odpowiedzieć od razu na to pytanie. Musiała podejść do stworzenia i delikatnie pogłaskać je po głowie, by dowiedzieć się.

- Trzeba dać im szansę.

- Dwie. – Słysząc coś takiego Lucy spojrzała staruszce prosto w oczy. – Tylko dwie osoby uciekły z naszego świata. Pierwszą była Eilclei, która urodziła się jako „widząca” w naszym kraju, przyszła matka królowej Sarycji i babcia Natsu Dragona, twojego męża. – Nieświadomie z oczu blondynki zaczęły spływać małe kropelki łez. – Drugą osobą była moja ukochana siostra … Layla. Twoja babcia.

- CO?! – Lucy wrzasnęła na cały las, była zszokowana tym, co przed chwilą usłyszała. –Ale jak?!

- Miłość. Moja droga siostra zakochała się w przybyszu z Fiore, który był badaczem, czy jakoś tak, a potem z nim uciekła. Od tamtej pory nigdy jej nie widziałam. – Blondynka wciąż spoglądała na ziemię, rozmyślając nad słowami staruszki.

- Skąd możesz wiedzieć, że pochodzę z waszego plemienia!? – To pytanie było jedyną rzeczą, które wciąż nurtowało Lucy.

- Bo wyglądasz jak ona. No prawie… bo ona miała brązowe oczy.

- Ja też kiedyś miałam. – Słysząc takie słowa, wypowiedziane z ust Lucy, szamanka uśmiechnęła się szeroko, a następnie pocałowała dziewczynę w policzek.

- Jestem szczęśliwa. Dziękuję…

- LUCYYYY!!! ODLATUJEMY!!! – usłyszała wołanie swojego męża.

- Muszę… iść. – Niepewnie powiedziała pani Dragon. Szamanka kiwnęła głową, mając wciąż szeroki uśmiech na twarzy. Lucy pobiegła w stronę statku. – Do zobaczenia!!! – krzyknęła na pożegnanie.

- Jeśli będziesz chciała tu kiedyś wrócić mamy tu dla ciebie miejsce! Nauczymy cię wszystkiego, co tylko możemy! – To były ostatnie słowa, który Lucy usłyszała. – Wróci … powiedziała „Do zobaczenia”.

            Biegła ile tylko sił miała w nogach, aż dotarła do statku, który był już przygotowany do odlotu. Wszyscy mieszkańcy wyspy przyszli pożegnać się z przybyszami, no może nie wszyscy, bo nie było wśród nich Akiry. Lucy chciała się z nią pożegnać, jednak wiedziała, że musi uszanować decyzję dziewczyny.

- To co? Lecimy? – zapytała się wchodząc na statek.

- Jasne! – stwierdził Natsu.

- LECIMY!!! – zarządził Kurtis stojący tuz przy prawej burcie. Wciąż spoglądał w stronę zgromadzonego tłumu, tak jakby na kogoś czekał. – Trudno… - powiedział cicho, gdy statek zaczął się powoli unosić.

- CZEKAJCIEEE!!!!! – usłyszeli donośny krzyk dochodzący z lasu. Wszyscy spojrzeli w tamtym kierunku z niedowierzaniem.

- Niemożliwe – szepnęła Lucy, gdy ujrzała biegnącą w stronę statku Akirę. Nie miała ze sobą nic, ale jej twarz promieniała, była pełna radości i energii.

- Akiro! – skarcił ją wódz, gdy przemknęła tuz obok niego. Jednak zignorowała jego wołanie i pognała, wskakując prosto na pokład statku.

- Naprawdę? – zapytała Lucy, gdy wciąż nie była pewna tego, co się dzieje.

- Tak! – stwierdziła pewnym głosem Dragon Slayer Wody. – Tato! – odwróciła się, zwracając do swojego ojca i wodza.- Kocham cię, ale tu nie jest moje miejsca, dla mnie nie ma miejsca przy boku Heteriego, nie kocham go. Chcę zwiedzić świat, poznać nowych ludzi, przeżyć niesamowite przygody, a wiem, że z nimi to się dokona. Kocham cię! Kocham wioskę, ale proszę… dajcie mi odejść! – Statek wzniósł się na wystarczającą wysokość, by móc odlecieć, jednak wszyscy czekali na odpowiedź wodza.

- Leć! – usłyszeli nagle głos dobiegający z lasu, z którego zaczęła wychodzić szamanka. – Leć. – Akira ze łzami w oczach kiwnęła głową, a następnie dała znać załodze, że mogą ruszyć do przodu.

- I po co ty tutaj? Nikt cię nie zapraszał! – odezwał się niespodziewanie Kurtis, gdy byli już poza wzrokiem mieszkańców plemienia.

- Wiem, ale lubię się wpraszać – odpowiedziała z uśmiechem do twarzy.

- A miała to być męska załoga. Achhh – westchnął głośno.

- A ja to co? – szepnęła Lucy siedząca w kącie i emanująca złem.

- Trudno. Czas na zmiany! – Akira wciąż śmiała się, będąc szczęśliwa z takiego przebiegu wydarzeń.

- No to impreza i do Sarycji!!! – wrzasnął głośno Hughes, otwierając jeszcze nietkniętą beczkę piwa.

Pięć miesięcy później

            Podróż mijała zadziwiająco szybko i przyjemnie. Nowa towarzyszka dodała barw do nowej podróży i nowej przygody. Wszyscy przyjęli ją z wielką radością, a ona sama szybko odnalazła się w środowisku, którego praktycznie nie znała. I tak minęło wielkie pięć miesięcy i czas na kolejną przygodę, czy jednak tym razem historia będzie trochę inna?

            Gdy minęło pięć miesięcy, a statek znalazł się w okolicy Jerhg [czytaj : Jerh], największym ośrodku uzdrowiskowym na świecie , załoga podjęła decyzję o zatrzymaniu się w tym malowniczym miejscu, by trochę odpocząć od ciągłego lotu.

- Wow! – krzyknęła Lucy, widząc przepiękne miasto, które już z góry zachwycało swym pięknem i wielością miejsc kąpieliskowych, sanatoriów i gorących wód.

- Nie mogę się doczekać by wykąpać się w tak pięknym miejscu!  - Do blondynki dołączyła dawna mieszkanka Krainy Żywiołów.

- Mówi tak, które miała na co dzień rajskie widoki – powiedział złośliwie Kurtis, przechodząc tuż obok niej.

- Zamknij się capie jeden! – prychnęła złośliwie.

- Ja cap, a ty jędza i mamy remis. – Pomiędzy nimi zaczęły iskrzyć się najostrzejsze błyskawice. Wszyscy zaczęli schodzić im z drogi, by przez przypadek nie zostać przez nich porażonym.

- Odezwał się pan „mądraliński”

- A pani wodzianka to co?

- Brzytewka!

- Lepiej im nie przeszkadzać - stwierdziła Lucy

- Jak to by Happy powiedział „Oni się lubiącą!!!” – Oboje z Natsu zaśmiali się głośno, zagłuszając nawet kłócących się Akirę i Kurtisa.

- Lądujemy!!! – wrzasnął przez megafon Hughes. Wszyscy złapali się za uszy, a następnie potrząsnęli głowami.

- Ciszej! – Z całej siły walną załoganta kapitan statku. –A teraz Jerhg… Żadnych walk, żadnego zabijania … tylko odpoczynek i odpoczynek! ZABAWA!!! – krzyknął, wyskakując ze statku i idąc do pierwszego pubu w mieście.

- Gdzie idziemy? – zapytała Lucy swojego męża.

- A ja wiem? Może coś pozwiedzamy? – wzięła go za rękę, a następnie poszli w stronę zabytkowego zamku.  

- POMOCY!!! – usłyszeli krzyk dębiejący z uliczki. Natsu szybko rzucił się na pomoc kobiecie w potrzebie, zostawiając przy tym Lucy samą.

            Gdy dobiegł w głąb uliczki ujrzał młodą dziewczynę, stojącą na drabinie, która ledwo się jej trzymała, gdyż ta przechyliła się w niezbyt dogodną pozycję. Niespodziewanie dziewczyna zleciała, lecąc prosto w ramiona Natsu. Chłopak złapał ją szybko, a następnie delikatnie postawił na ziemi.

- Nic panience nie jest? – zapytał grzecznie.

- Dziękuję bardzo. Tak się bałam. – Była przerażona tym co się wydarzyło. – Mam na imię Katherina i bardzo dziękuję za okazaną pomoc.

- Proszę bardzo, a teraz muszę już iść, bo zostawiłem samą …

- A mogę zaprosić pana na popołudniową herbatkę? Na ulicy Geretson. Tak o piętnastej? – przerwała mu nie dając dokończyć zadania. – Wiem, że jestem trochę niegrzeczna, ale chcę jakoś podziękować.

- No … dobrze. – Coś sprawiło, że nie mógł jej odmówić. – A teraz… muszę iść. – Szybko pobiegł do swojej żony, zostawiając tajemniczą dziewczynę z szerokim uśmieszkiem na twarzy.

***

            Lucy stała na środku drogi, lekko tuptając nogami o kamienną nawierzchnię. Co chwilę wyglądała, czy przypadkiem może Natsu nie wrócił od ratowania damy w opałach. Spojrzała na swój zegarek. Minęło tylko kilka minut, a jej się wydało, że kilkanaście.

- Ach! – westchnęła ciężko.

- Lucy! – Nagle zobaczyła wyłaniającego się z jednej z uliczek Natsu. Machał do niej, wprawiając ją w niemałe zakłopotanie.

- Przestań … ludzie patrzą… - Cała zarumieniła się.

- No to co? – Wzruszył tylko ramionami, a następnie chwycił ją za rękę i zaczął ciągnąć w stronę zabytku. – Chodźmy!

***

            Po kilku godzinach łażenia po mieście Natsu i Lucy spotkali Musicę, Kurtisa, Tamakiego i Akirę, którzy właśnie wracali po bitwie alkoholowej. Wszyscy będąc zmęczeni po „wyprawach” zgodnie ogłosili, że chcą iść do łaźni. Nie musieli daleko szukać, gdyż w mieście takich punktów było setki, więc znalezienie jednego, nawet dla przybysza, nie było żadnym wyzwaniem.

            Dziewczęta i chłopcy rozdzielili się na dwie grupy, gdyż takie zasady obowiązywały w tym punkcie. Wszyscy, oprócz Tamakiego, w spokoju odeszli od dziewcząt, które miały specjalnie oddzieloną część. Gdy wszyscy już się przygotowali, zostali skierowani do wyznaczonych pomieszczeń.

- Ej? – zapytała Lucy. – Dlaczego jesteśmy razem?

- Nie wiem… - odpowiedział jej szczerze Natsu. Oboje stali, jak wryci patrząc na wodę. – Może się wykąpiemy? – zaproponował niepewnie Dragon.

- CO?! – krzyknęła, będąc zszokowana propozycją swojego męża.

- Przecież jesteśmy mężem i żoną… - Nie rozumiał sprzeciwu Lucy.

- Co to za równica i tak widziałeś mnie nie raz nagą… - było już jej wszystko obojętne, więc zrzuciła kimono i weszła do gorącej wody. – Nie wchodzisz? – zdziwiła się nie widząc obok siebie Natsu. Przekręciła lekko głowę i ujrzała stojącego wciąż w miejscu różowowłosego, który był tak zszokowany zachowaniem Lucy, że nawet nie mrugnął okiem. – Ej, no co?! – wrzasnęła całkowicie chowając się pod wodę.

- Eeeee… jakoś teraz … inaczej … - powoli zdjął kimono i dołączył do żony. [usiadł jak najdalej od niej] – Zapewne to sprawka tamtej fantastycznej czwórki.

- Zapewne. – I znowu zamilkli.  – Czemu to się stało? Czemu mi tak bije serce? – Dotknęła ręką swojej piersi. – Ja chyba naprawdę go kocham…- Wzięła głęboki wdech. – Natsu…

- Dzisiaj idę na spotkanie z dziewczynką, którą uratowałem. – Lucy ze zdziwienia wyłupiła oczy. – Chce mi podziękować za ratunek, więc zaprosiła mnie na herbatę, a ja się zgodziłem. – Blondynka wstała, wyszła z wody, nałożyła kimono i wyszła bez słowa jakiekolwiek wyjaśnienia. – Co się jej stało? – Natsu nie poszedł za nią. Po prostu został w ciepłej wodzie, rozkoszując się odpoczynkiem.

***

            Akira kochała wodę, jednak zbyt długie przebywanie w niej szybko ją nudziło. Dlatego po kilkunastu minutach gotowania się wróciła do przebieralni, gdzie zastała płaczącą Lucy.

- Co się stało?! – krzyknęła podbiegając do niej. – Natsu coś ci zrobił?

- On… - Lucy złapała się za głowę, próbując zdusić w sobie łzy.- Umówił się na spotkanie z inną kobietą…

- Ale… zdradza cię? – Akira usiadła obok niej, zaczynając lekko masować ją po plecach.

- Nie, ale… jestem zazdrosna. To ma być niby w ramach za poranny ratunek, ale coś mi tu nie pasuje! – Dłońmi zaczęła ocierać już zaczerwienione oczy.

- Chcesz to sprawdzić? – zapytała niespodziewanie Dragon Slayer Wody.

- Ale…

- Nie żadne „ale”, tylko ubieramy się i czyhamy na Natsu. Wiesz, o której mają spotkanie? – Dziewczyna pokręciła głową. – Trudno! Idziemy i będziemy czekać!

- Nie ma mowy! Nie jestem taka. – Akira pomimo sprzeciwu zdjęła z niej kimono i zaczęła ją ubierać. – Dobra! – wrzasnęła Lucy – Sama się ubiorę.

- Dobrze.- Kiwnęła głową dumna z siebie Akira – A jak skończyć, to idziemy, a jak się nie zgodzić, to biorę cię na ręce i niosę, aż pod samo miejsce spotkania … Jakie?

- Nie wiem. – Szepnęła Lucy.

- No pięknie… dobrze, że został mi dobry węch.  A masz jakąś wskazówkę? – spróbowała ponownie.

- Mają iść na herbatę… - powiedziała cicho Lucy.

-No i to jest wskazówka! – Akira niespodziewanie krzyknęła, równocześnie pstrykając palcami.- To jest myśl, to jest myśl… - cały czas sobie powtarzała. – Lucy, po bitwie alkoholowej z chłopakami śmiałam się, że dam ich do herbaciarni. Pani, która stała przed wejściem zapraszała gości, bo okazuje się, że w tym mieście ludzie wolą pić wodę, a herbata jest specjalnie robiona tylko dla gości.

- Jaki przypadek … - Lucy uśmiechnęła się delikatnie.

- To nie przypadek, to przeznaczenie! Przecież wiem, że go kochasz? – W tej chwili w przebieralni rozległ się wielki rumor.

- Ccccooooo????? – Blondynka leżała na ziemi cała zaczerwieniona. Język jej się plątał, serce biło jak szalone, a ciało drżało. – Ja nie…

- Lucy. – Akira kucnęła przed nią. – Mnie nie okłamiesz. Dlaczego bronisz się przed miłością?

- Bo to tylko przyjaciel… on do mnie nic nie czuje. – Schowała głowę pomiędzy nogami. – Ja się wstydzę … czegoś takiego.

- Nigdy nie wstydź się miłości, bo nigdy nie wiadomo, kiedy przyjdzie ŚMIERĆ. Nie czekaj… kochaj. – Przyjaciółka podała jej dłoń. Lucy chwyciła ją i wstała, a następnie ogarnęła się.

- Idziemy? – zapytała zdecydowanie.

- Tak. – I Akira sama poszła do przodu.

- Nie dam rady. – Lucy zaczęła kręcić głową stojąc w miejscu. Dragon Slayer Wody podeszła do niej i przerzuciła przez ramię prowadząc ją w stronę herbaciarni.

***

            Natsu z trudem odnalazł miejsce wskazane przez tajemniczą Katherinę. Wszedł do kawiarni, znalazł wolny stolik i usiadł na bogato zdobionym krześle. Spojrzał na zegarek. 14 : 55.

- No niby ma jeszcze pięć minut. – Z nudów zaczął się rozglądać po miejscu, w którym się znajdował. Praktycznie nic nie zwróciło jego uwagi oprócz dwóch kobiet, które dziwnie się zachowywały. Miały pozasłaniane twarze, a perfumy jakich używały były bardzo mocne. – Dziwne. – Chciał bardziej zbadać tę sprawę, jednak nagle do herbaciarni weszła Katherina, budząc ogromne zamieszanie. Podeszła do Natsu z uśmiechem na twarzy i przysiadła się do niego.

- Mam nadzieję, że się nie spóźniłam? – zapytała grzecznie.

- Oczywiście, że nie. – Natsu starał się być miły dla dziewczyny.

- Już wcześniej złożyłam zamówienie, więc herbaty zaraz powinny tu być. Mam nadzieję, że będą ci smakowały … eeee …

- Natsu. – Dokończył za nią.

- Piękne imię dla wspaniałego mężczyzny. – Przechyliła głowę lekko na bok. – Długo pan zostaje tutaj? – zapytała niespodziewanie.

- Raczej nie, pewnie jutro wyruszamy. – Odpowiedział jej szczerze.

- A … nie mógłbyś tutaj zostać … ze mną? – chwyciła go za dłoń. – Proszę.

- Dobrze. – Niespodziewanie odpowiedział Natsu.

            W herbaciarni rozległ się rumor. Dwie dziwnie wyglądające kobiety wstały, wywalając swój stolik. Pozostawiły pieniądze na drugim blacie i  wyszły z tego miejsca.

***

            Lucy słysząc słowa, które powtórzyła jej Akira , wstała wywalając stolik na drugą stronę. Rzuciła pieniądze na jakiś sąsiedni stolik i wybiegła z herbaciarni, a zaraz za nią uczyniła to samo jej przyjaciółka.

- Lucy! Zaczekaj! – wołała za nią Akira, jednak blondynka nie słuchała. Szła po prostu przed siebie, tak jakby była w jakimś amoku. – Proszę! – Chwyciła ją za ramię, jednak wyrwała się jej i szła dalej. – Proszę!

- CO!? –Nnagle wrzasnęła odwracając się w stronę Akiry. – Nienawidzę go. Poznał ją dopiero dziś, a już Z NIĄ zostaje? Co on sobie myśli?

- Może źle usłyszałam? – Dragon Slayer wciąż próbowała coś zrobić.

- Nie! – odpowiedziała stanowczo Lucy. – Mam już go dosyć! – Zdjęła pierścionek z ręki i rzuciła nim od kamienną drogę. – Wracam do gorących źródeł, bo chyba tam mamy dziś nocować?

- Tak – powiedziała cicho Akira. Nie wiedziała, co ma zrobić. Nie wiedziała, jak może pomóc. Była po prostu bezradna. – Dlaczego jej to zrobiłeś? – zapytała na głos, podnosząc pierścionek z ziemi.

***

            Dochodziła godzina dziesiąta, a Lucy wciąż leżała na łóżku, skulona w pozycji płodowej, cały czas płacząc. Nie chciała nikogo widzieć, nie chciała nikogo wpuścić. Chciała pozostać SAMA. Jednak parę minut po godzinie drzwi same się otworzyły, a do środka wszedł Natsu.

- Pamiętasz naszą umowę? – spytał, podchodząc do dziewczyny, która kiwnęła tylko głową . – Jak znajdziemy kogoś innego, jedno puści drugie. – Wiedziała już, co te słowa oznaczają. – Zostaję tutaj … razem z Katheriną.

- Dobrze. Cieszę się, że jesteś szczęśliwy. – Wymusiła na sobie uśmiech, a potem odwróciła się i powróciła do płaczu.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 30 „Ślub”

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)