Rozdział 12

Koniec. Koniec uroczystości, obiadu i zabawy…

Mogąc w końcu odpocząć w swojej komnacie, pożegnali się z całą świtą, która była zaangażowana w całe przedsięwzięcie, po czym pognali natychmiast do nowego gniazdka. Lucy miała już największą ochotę zrzucić z siebie niepotrzebny balast, jakim była suknia ślubna. Pięć minut, nie ma sprawy, ale kilka godzin? Dusiła się, pociła i ledwo trzymała na nogach. Za dużo było emocji, jak na jeden dzień.

Kiedy dotarli do nowej komnaty, wparowali do niej szybko, bojąc się, co mogła dla nich przygotować Amelia. Jednak ku ich zaskoczeniu pokój wyglądał dość… skromnie, jak na pałacowe pomieszczenie. Kilka dębowych szaf, lustro, wejście do łazienki, balkon i jedna rzecz, która niezbyt pasowała według ich mniemania. Jedno, jedyne łoże. Przeznaczone dla dwóch osób. Trochę powzdychali, ale rozumieli, że bądź co bądź są małżeństwem.

— To jak, kochanie? — zapytał złośliwie Natsu.

— Muszę koniecznie zdjąć z siebie tę przeklętą suknię! — krzyknęła, podchodząc do szafy, która stała dokładnie naprzeciw łóżka.

— Dobrze, że już koniec.

Natychmiast rzucił się na miękki materac, niszcząc idealnie ułożoną kapę w bordowo—złote wzory.

— Zgadzam się — odparła Lucy. — I już po pierwszym pocałunku i marzeniach — mruknęła pod nosem.

— Nie było tak źle, pani Dragon — rzekł różowo włosy, zamykając oczy.

Błoga cisza. Jak o tym marzył… Próbując oddać się w objęcia Morfeusza, zaczął powoli odliczać barany, myśląc, że w ten sposób zaśnie. Jednak nagle zerwał się, słysząc donośny krzyk Lucy. Przerażony, że coś się stało, od razu rzucił się do niej, pytając:

— Co się stało?

— Nie ma! — powiedziała, płacząc.

— Czego?

— Ubrań…

Amelia — to jedno imię odbijało jej się echem w głowie, rozumiejąc, co się tutaj dzieje, a tym bardziej pojmując szatański plan tej niewyżytej nastolatki.

— Chcesz wojnę? — mówiła do samej siebie. — To będziesz ją miała.

Wychodziły z niej największe demony, tworząc wokół niej mroczną i przepełnioną złem aurę, która sprawiła, iż Natsu uciekł w te pędy, ratując swoje życie. Uznając za bezpieczniejsze nie denerwować jeszcze bardziej swojej nowej żony, zdjął marynarkę, położył ją na krześle i zawinął się ciepłą kołdrą, zasypiając niczym niedźwiedź na zimę — o czym świadczyły dość donośnie dźwięki, przypominające te bestii.

Lucy podziękowała mu w myślach, że nie będzie próbował się zachowywać… jak zawsze. Wzięła zsunęła szybko suknię z ramion, pozostając jedynie w samej bieliźnie, po czym chwyciła cienką narzutę, którą wcześniej było obłożone łóżko i stworzyła z niej coś na kształt sukienki. Kiedy skończyła swój twór, natychmiast wpakowała się do nagrzanego materaca, natychmiast zasypiając po ciężkim dniu.

Kiedy obudziły ją pierwsze promienie słoneczne, które wdzierały się przez odsłonięte okna, niepewnie podniosła się i spojrzała na męża, który leżał obok niej. To nie był sen, pomyślała, z powrotem opadając na miękką poduszkę. Miała największą ochotę jeszcze trochę się przespać, jednak obowiązki wzywały. Oboje, teraz już państwo Dragon — kuzyn księżniczki i jego żona — rozpocząć nową przygodę, która dawała im jedyną szansę na powrót do domu.

Uniosła swoje ciało i zsunęła się z łóżka, ledwo unikając zetknięcia twarzy z dość twardą podłogą. Uważając, by nowa „sukienka” nie zsunęła jej się z piersi, przytrzymywała ją palcami, prosząc wszystkich bogów, aby na zewnątrz znajdowała się jakaś pałacowa służąca. Gdy wyjrzała za drzwi, ku jej zdziwieniu przed nimi stała Amelia, szczerząc się głupio. Lucy od początku znała plany dziewczyny, więc tylko teraz pozostawało ją namówić do tego, by oddała jej rzeczy.

— I jak noc? — zapytała cicho księżniczka.

— Cudowna — szepnęła pani Dragon. — Spało się CAŁĄ noc idealnie. Tylko szkoda, że nie miałam w co się przebrać — dodała, przeszywając wzrokiem Amelię.

— Przepraszam. — Robiąc minę niczym zbity pies, próbowała uzyskać od nowej kuzynki przebaczenie, którego teraz niezwykle potrzebowała. — Proszę, przynieś jej ubrania! — rzekła natychmiast do służki, która akurat przechodziła tamtędy obok. — To do zobaczenia!

Natychmiast uciekła, gdzie pieprz rośnie, widząc narastającą złość u Lucy.

Lucy jedynie westchnęła, po czym weszła do z powrotem do pokoju, by się przebrać w rzeczy, które przyniosła jej służąca z pałacu. Widząc smacznie pochrapującego Natsu, mimowolnie uśmiechnęła się. Weszła do łazienki i zaczęła oglądać komplety, których dawniej nie wcisnęłaby w siebie za żadne skarby. Patrząc na ciekawy strój, który składał się z białych, wiązanych kozaków, sięgających długością aż do połowy ud, i tego samego koloru sukienkę z krótkim rękawkiem, nie mogła się powstrzymać od przymierzenia stroju. Kiedy już wcisnęła na siebie każdy element, zapięła w pasie kremowy pasek z brązową broszką i okręciła się, oglądając z każdej strony. Część włosów zgarnęła, tworząc z tyłu mały kok, a resztę swobodnie opuściła. Zadowolona z siebie wyszła z komnaty, kierując się w stronę pokoju Komui’a, aby porozmawiać z nim na intrygujący ją temat.

Jednak gdy tylko skręciła w jeden z korytarzy, od razu wpadła na kogoś, kto niósł cały stos dokumentów w obu rękach. Czując dejavu, niepewnie spojrzała na twarz osobnika, którego potraciła.

— Edward — powiedziała cicho, zaczynając się śmiać.

— Ty masz już taki nawyk, by wpadać na innych? — zażartował, ponownie zbierając papiery w jeden stos.

— Bardzo możliwe — odparła.

Oboje zajęli się składaniem dokumentów, lecz wyraźne zdenerwowanie u chłopaka, świadczyło o tym, że chce o coś zapytać blondynkę.

— Słyszałem, że niedługo wyjeżdżacie…

— W zasadzie to mój mąż — odpowiedziała z wyraźnym niezadowoleniem. — Ja pewnie zostaję.

— Mogę mieć do ciebie prośbę? — zapytał Edward.

— Jasne.

— Czy mogłabyś się wybrać ze mną, np. jutro, na miasto i wybrać jakiś prezent dla mojej matki? Nie znam zbyt wielu osób, a tym bardziej dziewczyn, a chciałbym kupić coś wyjątkowego — wyjaśnił jej szczegółowo.

— Czemu nie? — odparła, nie widząc nic złego w takim pomyśle. I tak docierało do niej, że najprawdopodobniej od jutrzejszego dnia zostanie sama w pałacu.

Oboje podnieśli się, widząc, że skończyli już zgarniać papiery. Pożegnali się, umawiając na miejsce spotkania, które znajdowało się w parku, niedaleko wzniesienia, gdzie rosła stara wierzba.

Nucąc pod nosem kolejne piosenki, nagle zatrzymała się, słysząc czyjeś rozmowy. Była już niedaleko głównej sali, tuż przy schodach, więc ciężko ją było z tego miejsca zauważyć, jeśli się jest na dole. Nie chciała się ukrywać, lecz słowa, które obiły jej się o uszy, na tyle ją zaintrygowały, że nie potrafiła obojętnie obok nich przejść.

***

Słyszał, jak Lucy wychodzi z ich pokoju, jednak nie marzyło mu się wstawać z łóżka, więc radośnie romansując z poduszką, wtulił się w swoją nową kochankę i ponownie zaczął chrapać, tym razem nie przejmując się, że kogoś obudzi.

— Cześć, kochanie.

Usłyszał cichy szept.

Zaskoczony podniósł się i ujrzał leżącą obok niego brązowowłosą postać, która była zakryta aż po twarz kołdrą. Przerażony natychmiast wyskoczył z łóżka, piszcząc jak mała dziewczynka i lecąc prosto na podłogę. Nie rozumiał, ani co się dzieje, ani kim jest tajemnicza kobieta, lecz po paru chwilach zaczęło do niego docierać, że wszystko jest tylko kawałem, gdy usłyszał głośny śmiech.

Wyglądając z nad ziemi, ujrzał wyraźnie rozbawionego Komui’a, który trzymał w dłoni kobiecą perukę. Dragon nie wiedział, jak tu wszedł i jak udało mu bezszelestnie, ale to było teraz najważniejsze. Przeszywając księcia srogim wzrokiem, powoli podniósł się otrzepując spodnie z brudu.

— Co tu robisz? — zapytał Natsu.

— Pragnę wyjaśnić ci, dlaczego przegrałeś walkę z generałem Katumi.

Natsu spojrzał na niego ze zdziwieniem, całkowicie nie pojmując, skąd on może wiedzieć takie rzeczy.

— Zabiłeś kiedyś kogoś? — ciągnął Komui.

— Nie.

— To źle.

— Czy z twoją głową wszystko dobrze? Dlaczego to źle?

— Bo w tym świecie, Natsu — wstał i zaczął się kierować ku drzwiom — jest tak niewiele osób, jak ty. Przegrałeś, bo nie byłeś w stanie zabić. Samo pokonanie przeciwnika czasami po prostu nie wystarcza.

Wyszedł, zostawiając Dragona samego sobie.

Natsu nie chciał wierzyć w jego rację. Nie chciał zabijać i nawet gdyby był gotowy to zrobić w walce z tym generałem, to i tak, by przegrał. A przynajmniej w to chciał wierzyć.

Widząc ubrania, które leżały na stole, podszedł i wziął jakiś komplet z wierzchu. Niezbyt podobała mu się moda tego kraju, lecz wolał się dostosować. Nałożył brązowe buty, które sięgały mu do połowy łydek, troszkę jaśniejsze spodnie, które były dość ciasne w porównaniu do jego dawnych i coś na kształt kamizelki, która była zapinana tylko do pasa, a potem swobodnie zwisała aż do samej ziemi. Nie wyglądał w tym idealnie, jednak zawsze mogło być gorzej.

Gotowy wyszedł z pokoju i zaczął się kierować na spotkanie z Musicą, z którym chciał porozmawiać na temat podróży na osobności. Był świadomy, że nie jest to jego najmądrzejsza decyzja w życiu, lecz musiał to zrobić.

Idąc przez korytarze, aż do głównej sali przy schodach, ujrzał kapitana statku, który stał na samym dole. Natychmiast do niego pognał i zagadał.

— Możemy porozmawiać? — zaczął Dragneel.

— Jasne.

— Taka podróż… jest niebezpieczna?

— Nie chcesz, by Lucy z nami leciała? — zapytał Musica, wiedząc, o co chodzi chłopakowi. — Nasza załoga jest silna, więc ją może ochronić. Nawet ja znam parę sztuczek.

Musica chwycił w swoje dłonie naszyjnik w kształcie czaszki, po czym uformował z niej włócznię. Natsu dość mocno się zdziwił, biorąc pod uwagę fakt, że ta magia przypominała lodowe twory Graya.

— Ja też teoretycznie byłem silny, a widzisz jak skończyliśmy — odparł Dragon, rozglądając się wokoło. — Nie chcę, żeby leciała i tyle.

— Uwierz mi, że chcesz!

— Raczej nie.

— Oj, tak. — Musica kiwał głową, nie chcąc dać mu spokoju.

— A dlaczego tak uważasz?

— Bo znam się na ludziach — odpowiedział przyjaciel. — Zrozum, że będziesz jej potrzebował podczas podróży. Potrzebujesz oparcia.

— Wy jakoś nie lecicie ze swoimi kobietami.

— Nikogo nie mamy, a przede wszystkim nikt nie ma nas. — Poklepał go po ramieniu, po czym wskazał na główną salę, gdzie miało odbyć się spotkanie. — Zastanów się dobrze, chłopie, bo odwrotu nie będzie.