Rozdział 17 - Święta Broń

Natsu i Musica z ogromnym skupieniem wysłuchali tego, co Lucy ma im do powiedzenia. Byli zdziwieni opowieścią dziewczyny, nie wiedzieli, co mają o tym sądzić.

- No i wszystkie legendy sarycyjskie legły w gruzach. – Rzekł radośnie Musica

- Ciekawi mnie, czemu poszła w zapomnienie? – zapytał cicho Natsu. Pozostała dwójka spojrzała na niego z lekkim zdziwieniem. Gdy zobaczył ich twarze, od razu się odwrócił. – Musiała być wielką kobietą, więc czemu?

- Ludzie przekazywali sobie słowo przez czterysta lat. – Zaczęła wyjaśniać Lucy – Każdy coś zmieniał, aż została stworzona obecna „wersja” wydarzeń z przeszłości.

- Skoro po otrzymaniu Świętej Broni widzimy wizję ich użytkowników, to może … - Lucy oburzyła się, gdyż olał jej wypowiedź. – Lucy! – podszedł do niej, chwytając ją za ramiona. – BŁAGAM! – spojrzał jej prosto w oczy – Znajdź dla mnie Świętą Broń.

- Ale ja nie wiem, jak … - zaczęła się jąkać – …korzystać z mojej umiejętności.

- Proszę! – dziewczyna zaczęła rozglądać się wokoło.

- Spróbuje, ale nic nie obiecuję! – Natsu puścił ją. Dziewczyna zaczęła się szukać odpowiedniego przedmiotu. – I znowu nie mogę im pomóc. – Była rozgoryczona i zawiedziona samą sobą. Chciała tym razem się na coś przydać, ale nie wiedziała, co ma zrobić. – No nic trudno… - zamknęła na chwilę oczy – Proszę pomóżcie mi. – Jej tęczówki powoli zaczęły się robić czerwone, gdy zrozumiała to, uniosła powieki i spojrzała na stos bogactw. – Powietrze, które daje życie … Miecz, który potrafi je odebrać zabierając ostatnie tchnienie… - zaczęła iść w stronę miecza, o złotej rękojeści, na której wyryte były figurki smoków.

- Piękny. – Powiedział Musica widząc miecz, który Lucy zamierzała wziąć. Dziewczyna ujęła go, a następnie rzuciła w kąt. – Mój miecz! – krzyknął przerażającym głosem Srebrnik. Spojrzał na Lucy, która jakby w śnie, wzięła i uniosła do góry zardzewiałą klingę, o wyszczerbionym ostrzu i zatartej rękojeści.

- Co to ma być?!- zapytali równocześnie oburzeni mężczyźni.

- Miecz. – Gdy Lucy obudziła się, spojrzała na nich niewinnych wzrokiem. Objęła wzrokiem przedmiot, który trzymała w ręce. – Święta broń … Piękna… - szepnęła cicho

- Chyba cię pogięło, przecież to kupa złomu! – Natsu podszedł do niej i skazał palcem na miecz – Tym nie da się walczyć.

- Weź go. – Poprosiła słodko podając go mężowi, ułożonym na jej dłoniach. Natsu westchnął głęboko, a następnie chwycił miecz za rękojeść. Gdy już go trzymał, nagle coś go zszokowało.

- Ciężki. – Rzekł cicho.

- Oczywiście, że tak, skoro ja go dzierżyłam. – nagle usłyszeli głos. Zaczęli się rozglądać wokół siebie, ale nikogo nie widzieli.

- Chyba mam już omamy słuchowe. – Stwierdził Musica, który zaczął dłubać w uszach. Natsu i Lucy spojrzeli równocześnie na „grata”. Nie minęły sekundy, a zaczął on delikatnie połyskiwać. Wierzchnia warstwa zaczęła pękać, ukazując swe prawdziwe oblicze. – A teraz dochodzą omamy wzrokowe! – odezwał się nagle Srebrnik – Starość nie radość, trza nowe okulary kupić.

            Małżeństwo przestało go słuchać, gdyż najważniejszy moment dla miecza miał za chwilę nastąpić. Pęknięcia były coraz większe, aż nagle cały brud, cała rdza roztrysnęła się po całej jaskini. Wszyscy zakryli oczy, lekko odsuwają się od miecza. Odczekali jeszcze chwilę, a potem otworzyli oczy. Ich oczom ukazała się przepiękna niebiesko, błękitna broń, z falującymi wirami na ostrzu, cała rękojeść były przyozdobiona srebrno-błękitnym smokiem z kryształem zamiast oczu. Natsu powoli zamachnął się bronią, tworząc przy tym ostry strumień powietrza, który przeciął górę skarbów na pół.

- Ej nie niszcz mojego złota! – oburzył się nagle Musica. Spojrzał na Lucy, która zamiast go wspomóc, spiorunowała go wzrokiem. – Przepraszam!

- A gdzie … - nie zdążył dokończyć pytania, gdyż błękitny strumień światła otoczył całe jego ciało.

            Gdy odzyskał widzenie zaczął się rozglądać po miejscu, w którym się znalazł. Nagle odkrył, że jest to jakaś komnata. Zaczął dokładnie oglądać każdy mebel, każdą półeczkę, aż po kilku minutach po prostu położył się na łożu. 

- Witaj chłopcze. – Nagle usłyszał czyjś głos, spokojnie wstał i podszedł do osoby, która go powitała. Była to kobieta odziana w długą czarno-czerwoną suknię, która odsłaniała jej ręce.

- Dzień dobry. – Odpowiedział tylko.

- Widzę to … - dotknęła delikatnie policzka Natsu – Jesteś taki sam jak ON, twój ojciec.

- Jesteś jedną z Dragon Slayerów? – zapytał niespodziewanie Natsu.

- Oczywiście. – Przewróciła oczami, a następnie usiadła na łóżku, delikatnie wymachując nogami, to do przodu, to do tyłu. – Gdybym nią nie była, to raczej byś mnie nie widział.

- Lucy widziała moją matkę. – Stwierdził chłopak, podchodząc do kobiety i siadając obok niej.

- Widząca. Tak jak ojciec, zakochujesz się w niewłaściwych kobietach. – Spojrzał na nią przerażonym wzrokiem, a następnie wstał, podchodząc do lustra.

- Jesteśmy tylko przyjaciółmi! – zapewniał ją.

- Czyli jednak jesteś inny niż ojciec. – Nagle stwierdziła – On nigdy nie lękał się uczuć. Nawet spotykając twoją matkę nie bał się ożenić z kobietą, która nie była mu przeznaczona. Gorzej z kobietą, która była z nieprawego łoża.

- Nigdy nie myślałem o Lucy, jak o kobiecie do kochania.- Próbował jej to wytłumaczyć – Zostawmy ten temat, gdyż mam pytania!

- Jak wiele? – zapytała niespodziewanie, gdyż nie mamy zbyt dużo czasu.

- I tak to więcej niż czas spędzony z ojcem. – Przypomniał sobie, jak tylko na krótką chwilę mógł ujrzeć twarz ojca.

- Nic dziwnego, skoro to nie jest do końca nasza broń. – Kobieta wskazała na zegarek, który znajdował się w kieszeni Natsu.

- Nie rozumiem…

- Chodzi o to, że ten zegarek dał ci mądrość i umiejętność poznawania, potrafisz nim walczyć, ale nie jest to broń ognia! – Armina uśmiechnęła się w jego stronę, na chwilę zamilkła wspominając o czasach pięknych i minionych. – Ja i Natsu zawsze współpracowaliśmy ze sobą. Nic dziwnego skoro byłam jedną z pierwszych, które spotkał na swojej drodze, ale ta historia … - wstała i podeszła do Natsu. Pstryknęła go palcami w czoło. - … nie na tą okazję. Weź miecz ognia, który jest ukryty gdzieś w stolicy Sarycji. Widząca ci wskaże drogę. A teraz zadawaj pytania, mamy jeszcze chwilkę. – Uśmiechnęła się słodko do niego.

- Co się stało z moją siostrą?! – Armina ogromnie się zdziwiła słysząc takie pytanie z ust chłopaka.

- Nie powinien znać całej prawdy … - Kobieta nie chciała zdradzić swych myśli. – Nie wiem, zapytaj innego wojownika, gdy go spotkasz. – Uważała, że właśnie to, jest najlepszym rozwiązaniem. Kłamstwo.

- Na pewno? – Natsu nie dawał za wygraną.

- Umarłam w walce z Acnologią, więc nic nie wiem. – Tym razem nie kłamała, w zasadzie powiedziała prawdę. – Masz jeszcze jakieś inne pytania.

- Jaką część wspomnień mi dasz? – to pytanie całkowicie wybiło z równowagi Arminę.

- On naprawdę jest taki jak król. – Patrzyła mu prosto w oczy, widząc to samo, co podczas pierwszego spotkania ze swoim władcą. – Hahaha. – Zaczęła się głośno śmiać. – Chyba nie mam wyboru. Ale zadam ci pytanie … Skąd wiesz?

- Lucy uzyskała część wspomnień, więc spróbowałem zaryzykować. – Uśmiechnął się szeroko w jej stronę.

- A, więc kłamał. Szczwany lis. – Jej ciało powoli zaczęło się rozmywać.

- Zaraz już …! – Natsu próbował ją zatrzymać.

- Spokojnie, jeszcze mamy trochę czasu. Ale niewiele. – Wiedziała, że musi pokazać mu także TĘ część wspomnień. – Pokaże ci dwa wspomnienia. Pierwsze dotyczy naszego pierwszego spotkania, mojego, Natsu i jego. Natomiast drugie … - Natsu zauważył, że kobieta nagle posmutniała - … momentu, gdy Natsu po raz pierwszy zabił smoka…

- Co z tymi wspomnieniami?

- Bo zabił smoka, który mnie wychował. – Kobieta pamiętała, jak bardzo płakała widząc martwe ciało swojej matki. Została zabrana będąc dziecięciem, dlatego świat smoków był jej domem. – Natsu?

- Hmm?

- Czy kiedyś kogoś zabiłeś? – widząc reakcję Natsu zrozumiała, że tak.

- Niedawno. – Odpowiedział jej szczerze.

- Jesteś mordercą. – Stwierdziła.

- Jestem, ale jestem szczęśliwy, że ktoś inny nim nie jest!

- Lu-cy. – Wypowiedziała to imię cicho, jednak uszy Dragon Playera nie są głuche. – Opiekuj się nią.

400 lat temu …

            Był wietrzny, wiosenny poranek. Gospoda „Pod Kozim Rogiem” zaczęła przyjmować pierwszych, porannych klientów, którzy byli zazwyczaj podróżnymi, bądź uciekinierami z południowych krajów. Jednak jeden gość, który miał dopiero przybyć, był lekką odskocznią od tego co zazwyczaj widują gospodarze.

            Niebo było czyste i błękitne, jednak wraz z upływem minut robiło się coraz bardziej zszarzałe i mroczne. Osoby, które mijały pewnego podróżnego, zastanawiały się, czy ta burza nie idzie tuż za nim.  Ubrany w czarny płaszcz z kapturem, który zasłaniał jego twarz. Widząc gospodę podróżny wszedł do środka. Barman od razu wyczuł, że będą z osobnikiem kłopoty. Trzydzieści lat fachu, ponad tysiąc bójek, już czuł w kościach, że coś się wydarzy.

- Proszę kubek wody i kawałek chleba. – Głos osobnika był niewyraźnie zniekształcony. Jednak gospodarz przewrócił oczyma i poszedł przyszykować typowe zamówienie, jak na tamte rejony.

- Mogę zapytać skąd pana przywiało? – próbował jak zawsze nawiązać rozmowę, starając się wychwycić jakieś informacje, które mogłyby być cenne dla królestwa.

- Przywiało? Phi. – Prychnął osobnik, lekko się śmiejąc. – Dobre określenie, ale nie mogę powiedź skąd. Nie uwierzyłbyś.

- Panie! – podszedł do niego podając zamówienie. Tajemniczy osobnik wyjął spod płaszcza jedną złotą monetę i podał gospodarzowi bez słowa. – Bogacz czy co? – szepnął cicho do siebie. – Panie, ja tu już obsługiwałem byłych niewolników, królów, uciekinierów, a nawet starych bijaków ze smoczej wojny.

- Ale jak widzę takich jak nie obsługiwałeś? – powoli zaczął jeść „danie”

- No to co tu robisz? – gospodarz zrezygnował, chciał już nawet z czystej ciekawości czegokolwiek dowiedzieć się o tym osobników.

- Co? – w jego głosie było można odczuć smutek – Wracam do DOMU.

- He? – teraz biedny człowiek już nic nie rozumiał – Ale… jest pan emigrantem?

- Tak … przybywam z bardzo daleka, aż z tych krain …

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)