Epilog - Zmartwychwstanie [KONIEC]

Zapach alkoholu unosił się nad ulicami całej Magnolii, a to wszystko było spowodowane wielkim przyjęciem organizowanym przez najlepszą gildię w Fiore – Fairy Tail. Krzyki, bijatyki, picie, palenie i wiele innych rzeczy było nadzwyczaj normalną sprawą dla tych ludzi. Powód świętowania? Zwyczajny czy nie? Otóż tego dnia przyjęto do gildii dwójkę nowych ludzi. Wiele osób twierdziło, że mają oni być tylko „zastępstwem” za zmarłych towarzyszy Natsu i Lucy, jednak czy tak było naprawdę? Fairy Tail jeszcze pamiętało, jednak każdy pragnął pójść na przód, zapominając o wydarzeniach z tamtego dnia. Dlatego na cześć właśnie tej nowej dwójki otwierano najlepszy browar, porywano ludzi z ulic do zabawy czy robiło inne głupstwa. I właśnie taka radosna atmosfera trwała do momentu, gdy do gmachu gildii wkroczyła dwójka tajemniczych ludzi. Mężczyzna skrywający twarz pod czarnym kapeluszem, ubrany w płaszcz z wiszącymi klamrami, które sprawiały, że nie dało się osobnika nie zauważyć, szczególnie, gdy jego długi, różowy warkocz falował przy każdym najmniejszym ruchu. Druga postać to była młoda kobieta, która niczego nie chciała ukrywać. Była piękna, delikatna i spokojna. Szła, trzymając mężczyznę za rękę. Jej zwiewna, biała sukienka idealne komponowała się z długimi, jasnymi włosami, które delikatnie okrywały jej ramiona. Oboje siedli przy barze, tuż obok dwójki nowych członków Fairy Tail.

- Witam – powiedział nagle czerwonowłosy, niski chłopak o kremowych oczach. – Nigdy państwa tu nie widziałem.

- Oj, my tutaj tylko tak przejazdem – oświadczył tajemniczy mężczyzna. – A więc jesteście nowym naborem tej gildii?

- Oczywiście! – odpowiedziała radosnym głosem fioletowowłosa kobieta o fiołkowych oczach, która co chwilę popijała ze szklanki jakiś alkohol. – A można wiedzieć, co tu robicie?

- Można powiedzieć, że odwiedzamy starych znajomych. – Blondynka uśmiechnęła się słodko.

- Rozumiem. Mam nadzieję, że zostaniecie do fajerwerków? – Błagalnym wzrokiem spojrzała na nich fioletowowłosa kobieta. – Mam na imię Ira, a to Kain!

- Miło was poznać. – Mężczyzn podał im rękę, wciąż ukrywając swoją twarz. Dwójka z Fairy Tail niepewnie podała swoje dłonie.

- Chyba nie poznamy waszych imion? – zapytał niepewnie chłopak, wciąż czekając na wyjawienie tożsamości.

- Wyjawimy je, ale dopiero pod koniec imprezy! – obiecała im dziewczyna. – Jak się tu czujecie?

- Cudownie! – stwierdzili jednoznacznie.

- Co to za niebieski kot? – Różowowłosy wskazał na Happy’ego, który co chwilę latał tuż obok nich roznosząc jakieś trunki.

- To dawny kompan takiej dwójki, która została oskarżona o zabicie jakiejś szychi  i skazana na śmierć – wyjaśnił im Kain. – A ten szalik należał kiedyś o chłopaka, który właśnie został wtedy zabity.

- Dziękuję, dla mnie to było ważne.

- CHODŹCIE!!! – krzyknęła białowłosa dziewczyna, wołając wszystkich członków, by wyszli na zewnątrz, aby móc zobaczyć przepiękne fajerwerki. – Kto się spóźni ten nie dostanie deseru!

- Idziecie? – zapytała Ira, jednak po chwili dotarło do niej, że tajemniczych gości już nie ma. Nie mogła nic na to poradzić. Wzruszyła ramionami i poszła dalej. Gdyby wiedziała, że oboje przemknęli obok niej, by dojść do pewnej osoby.

            Idąc powoli próbowali dotrzeć do niebieskiego kotka, który smutnie leciał rzez całą gildię, która szła prosto na maleńkie wniesienie, z którego najlepiej będzie się obserwowało fajerwerki. Oboje byli już pewni. Wiedzieli, co zrobią. Zbliżając się do Happy’ego Natsu delikatnie wyciągnął rękę do przodu. Palcami dotknął szalika, który był zawinięty wokół szyi przyjaciela. Ręka delikatnie mu drżała, gdyż miał w sercu wciąż jakiś cień wątpliwości. Gdyby nie Lucy, która stała obok i podtrzymywała go na duchu, nie byłby w stanie tego zrobić.

 - Dziękuję – szepnął tylko swojej ukochanej, a następnie dobrze chwycił szal i pociągnął go za sobą.

- Co? – Happy dostatecznie się zdziwił, gdy ujrzał, że nie ma na szyi pamiątki po przyjacielu. – Nie ma!!! – krzyknął głośno, a następnie cofnął się, by zacząć go szukać.

- Przepraszam. – Malutka łza spłynęła po policzku Natsu Dragneela.

            Wszyscy szykowali się na finał, który miał być bardziej zaskakujący niż ktokolwiek mógłby przewidzieć. Przygotowywali się, odpalali, a potem już tylko czekali. Natsu i Lucy wyszli przed wszystkich.

- Nikt mnie nie rozpoznał. – Sama nie wiedziała, czy ma się cieszyć z tego powodu czy też nie. – Game over. – Powtórzyła te słowa, tak jak kiedyś.

- Idziemy. – Natsu dal jej znak. Wziął ją za rękę, by następnie stanąć na środku wzgórza, obok palących się fajerwerków.

- Uważajcie!!! – krzyknął przerażony Laxus.

- Przegraliście!!! – rzekli równocześnie państwo Dragneel.

- He? – Całe Fairy Tail było ogromnie zdziwione tym co zobaczyli.

            Natsu głęboko westchnął, a następnie zdjął swój kapelusz, ukazując swoją twarz. Wszystkich zamroziło z wrażenia. Nie wiedzieli, co mają powiedzieć, czy co mają zrobić. Stali, jak zaczarowani, czekając aż ktoś się odezwie.

- Nat-su? – zapytał niepewnym głosikiem mały, niebieski Exceed. – Czyli to jest… Lu-cy?

- Tak. – Uśmiechnęła się szeroko.

- Wróciliście! – Po policzkach Levy spływały łzy radości.

- Ale jak?! – Mistrz gildii wciąż nie mógł zrozumieć tego, co się właśnie dzieje.

- Oj… Dużo się wydarzyło. Jednak na całe szczęście przeżyliśmy! – odpowiedział spokojnym głosem Natsu.

- Wy … Ja… - Nagle z tłumu wyszła drżąca Lisanna, która chciała coś powiedzieć.

- Nie! – Lucy zaczęła kręcić głową. – Nic nie mów! – rozkazała jej ostro.

- Żyjecie!!! – Wszyscy radośnie wydali okrzyk.

- Czyli robimy imprezę! Przynieście alkohol! – Gray już chciał odwrócić się i odejść, jednak coś go zatrzymało…

Kilka godzin wcześniej

            Oboje siedzieli na swoim łóżku zastanawiając się nad tym, czy dobrze postępują. Wydawało im się, że podjęli decyzję, że nie mogą się przed nią cofnąć, jednak wciąż pozostawał ten cień wątpliwości.

- Lucy mam dla ciebie niespodziankę – oświadczył niespodziewanie chłopak. Uznał, że to jest odpowiednia chwila, by dać jej TO. Dostał TO wcześniej od Musici i wiedział, że to będzie niezwykły prezent dla dziewczyny. – Proszę! – Podał jej zwinięty rulonik papieru. Wzięła go, a następnie zaczęła czytać. Zatkała usta ręką, by móc zdusić swoje łzy. Nie potrafiła ich powstrzymać.

- Dziękuję! – Rzuciła się na swojego męża.  – Kocham cię! Czy ja naprawdę dobrze widzę!? – Wzięła kartkę, by przeczytać na głos. – „Niniejszym JA, najwyższy Minister Rady uznaję Natsu Dragneel i Lucy Heartfilię za niewinnych. Oddalam wszelkie zarzuty i cofam karę śmierci”. To jest … cudowne. – Tylko te słowa  w tej chwili była w stanie wypowiedzieć.

- Czyli teraz jesteśmy na 100% pewni?

- Trudno powiedzieć. My jesteśmy strasznie zmienni, ale… ja zrobię wszystko, by dokonać tego, co postanowiliśmy! – obiecała samej sobie.

- I za to cię kocham. – Delikatnie musnął ją w usta, a następnie położył na łożu, by móc oddać się chwili szczęścia.

Teraz

            Wszyscy stali w milczeniu wciąż przyglądać się dwójce zmartwychwstałych przyjaciół, którzy zdecydowali, że nic nie będą mówili. Ich postanowienie jeszcze bardziej zaczęło denerwować członków Fairy Tail.

- Co wy robicie?! – krzyknął pełen gniewu Gray.

- Przegraliście. – Ponownie powtórzyli to słowo.

- Ale co? – Erza sama w końcu nie wytrzymała. Musiała wiedzieć, a może bardziej chciała?

- Grę – odpowiedziała spokojnie Lucy. – Znajdźcie nas… przegraliście.

- Więc to… - Scarlet zaczęła się cała trząść. Upadła na ziemię, gdy dotarło do niej, co uczynili.

- Ale i tak z własnej woli podjęliśmy decyzję.

- Dziękuję za przetrzymanie. – Natsu podniósł szalik do góry, a następnie pomachał do Happy’ego.

- To jest jakiś żart? – Exceed chciał wiedzieć. Bał się, że znowu straci swoich przyjaciół. – NATSU! LUCY!!! Ja was kocham!

- My ciebie też! Ale… wybraliśmy już. – Cofnęła się kilka krokówko tyłu.

- Zostajecie z nami? – zapytała w końcu o to Mirajene, która nie mogła się już doczekać odpowiedzi.

- Tak. – Natsu szeroko się uśmiechnął. Wszyscy odetchnęli z ulgą, jednak w pewnym momencie pochwycił Lucy i oboje skoczyli, łapiąc się za jakąś linę. – Na zawsze w waszych sercach.

- Nie wygłupiajcie się!!! Dlaczego? – Levy wciąż krzyczała, jednak nie wracali. Wciąż sunęli się górze, uśmiechając się szeroko do przyjaciół.

- Bo my nie jesteśmy już waszymi Natsu i Lucy… – Blondynka miała łzy w oczach. – Naprawdę wiele dla nas znaczycie, ale to nowe życie jest inne. Nie potrafilibyśmy znów narazić was na takie niebezpieczeństwo, a nawet…

- Jeśli to nie jest powód, to po prostu uznajcie nas za niegodnych. – Znikli w kłębach dymu, który unosił się po wystrzelonych fajerwerkach. Nie było po nich śladu. Nikt nie wiedział, czym kierowali się przy dokonywaniu takiego wyboru, oprócz jednej osoby, która upadła już dawno na kolana i płakała, żałując tego, co zrobiła, niosąc za sobą szkarłatne łzy.

            Ich znaki znikły na zawsze, jednak co znaczy głupi symbol przy pamięci wyrytej na środku serca. Nie zapomnieli. Nigdy. Zawsze, co roku szli pod budynek Fairy Tail spoglądając na swoich dawnych towarzyszy. Nikt ich nie widział. Nikt nie wiedział, czy nie chcieli ich zobaczyć, czy też nie mogli tego uczynić. Jednak JEDNO było pewne ONI nie chcieli, by ich zauważono. Pragnęli patrzeć z ukrycia, spoglądać na dzieci swoich przyjaciół, na uśmiech na ich twarzach i cieszyć się ich szczęściem.

Ale jak wyglądała dalsza część historii? Chcecie przeczytać? To zostańcie.

            Po powrocie do Sarycji okazało się, że Musica i Amelia mają więcej wspólnego niż by się mogło wydawać. Oboje w pewnym momencie tak bardzo zakochali się w sobie, że nawet groźby Komui’a nic nie zdziałały. Oboje pobrali się wiosną X792 roku, a rok później urodził się przyszły król i władca, który miał wiele wspólnego z pewnymi osobami, a jego imię brzmiało Arthur.

            Kurtis i Akira oficjalnie pobrali się miesiąc przed królewską parą. Kolejna paczka dzieci… Tak, urodziły się bliźniaki, pojawiła się kilka miesięcy po królewskim dziecku, a potem już zaprzestali rozszerzania społeczeństwa, gdyż Akira miała dość porodów i tak od najstarszego mieli imiona: Meliodan, Layla i Melody. Czy oni mają jakiś związek z nami?[Powiem na końcu].

            Tu zaczyna się kawałek o niezbyt przyjemnym ciągu dalszym. W X795 okazało się, że król jest ciężko chory. Zmarł po roku. Na tron wstąpił Komui, który wziął za żonę mieszkankę Krainy Żywiołów, która się okazała być siostrą Akiry. Przeznaczenie? Kto wie? Na całe szczęście oboje idealne sprawują się jako władcy.

            A co z naszą ukochaną załogą? Tutaj mamy najciekawsze opowieści… Przygoda trwała nadal, jednak w składzie, którego nikt nie spodziewał się ujrzeć. Hughes podczas przypadkowego spotkania z Alem i Edem poznał „miłość swojego życia”, przez co postanowił wstąpić do wojska, ożenić się i wieść uczciwe życie wśród alchemików. Tamaki załamany faktem, że jego najbliżsi przyjaciele znaleźli ukochane postanowił sam poszukać szczęścia. Niestety nie udawało się mu to przez wiele lat, aż pewnego dnia przez przypadek spotkał osobę, która parę lat temu wywołała niezłe zamieszanie. Jednak na wskutek działania magii straciła całą pamięć,… prawie całą. Tamaki obiecał się nią zająć i tak narodziło się małe Tamaciątko, któro nazwano po mamusi … Katherina.

            Czy ktoś jeszcze został? Zapewne wszyscy zapomnieli o naszym kochanym Gosnerze, który wreszcie uciekł z cmentarza na światło dzienne i obecnie zajmuje wysokie stanowisko w Radzie pilnując, by Katumi znów nic nie nabroił. Chociaż, co on mógł zrobić bez ręki i oczu?

            A co u naszych głównych bohaterów? Czy oni was interesują? … Oj zapewne, ale czy na pewno chcecie psuć sobie niespodziankę? Przecież podróż dopiero się zaczyna. Podróż trwa wiecznie. Przecież to właśnie ONI. Lucy i Natsu Dragneel. Ludzie, którzy przemierzyli cały świat, poznali wszystkie kultury i zwiększyli porządnie liczbę ludności na świecie. Dlaczego? Wszyscy zadajecie sobie pewnie to pytanie. Dlaczego oni wtedy uciekli? Wszyscy myśleli, że zostaną, że Fairy Tail będzie ważniejsze…Dlaczego? Przecież zawsze chcieli wrócić. Powód jest zarazem bardzo skomplikowany i banalny. Zapytałam ich kiedy o to i jaką dostałam odpowiedź? „My już nie należeliśmy to tego świata. Nie potrafiliśmy tam żyć”. 

            Dziś gdy piszę ten wpis do pamiętnika zdaje mi się, że od wydarzeń ze Smoczymi Wojownikami minęło tak niewiele, a przecież to się działo czterdzieści lat temu. Patrząc na nich nie wydaje mi się, że aż tyle minęło, bo przecież oboje zachowali wieczną młodość.

            Tyle się wydarzyło i zarazem tak mało, więc co tu mam więcej gadać? Wszystko się zakończyło. Zaraz…Ale czy na pewno? Przecież już napisałam, że podróż trwa wiecznie i chyba przy tym zostanę…Na zawsze. Bo przecież to Nowe Życie, które od nich otrzymali było też dla mnie…

Z pozdrowieniami

Nashi Kurtis [Tak to było jego nazwisk, 

 ale imienia nie chcecie znać … uwierzcie mi]

KONIEC... Chociaż przygoda trwa wiecznie :)

Teraz parę słów do was. Dziękuję wszystkim za spędzony wspólnie czas. Serdecznie zapraszam do komentowania rozdziału i nie tylko tego, ale i wszystkich. To już koniec naszej historii. Spodziewaliście się takiego zakończenia? Ja na pewno tak ;) Zapraszam serdecznie wszystkich na inne moje blogi i KOMENTUJCIE, bo wiele to dla mnie znaczy. Weźcie pod uwagę fakt, że komentowanie zajmuje góra parę minut, a ja rozdział piszę ok 4h. Łącznie z rozpisywaniem fabuły i sprawdzaniem :)

http://paranormalactivityclub.blogspot.com/
http://terra-mortuus.blogspot.com/