Rozdział 32 - Porażka i decyzja

            Musica unosił się nad jakimś miastem. Patrzył, choć nie chciał. Ból, cierpienie były częścią niego. Chciał się wyrwać, chciał uciec, ale nie mógł. Krew zaczęła mu płynąć po policzku, wytarł ją, na ręce nic nie pozostało. Ukłucie, nic nie ma. Cięcie na brzuchu, zagoiło się. Czuł wszystko, co ci sprzed 400 lat. Nie chciał patrzeć, nie chciał czuć, nie chciał tu BYĆ. Zwijał się z bólu, próbował uciec. Ciemność. Niczego nie było. Tylko pustka. Nagły przebłysk światła. Ogień, krew, ciała, rozpacz… miał dosyć. Ciemność.

            Zaczął powoli otwierać oczy. Głowa go bolała niesamowicie, jednak w tamtym momencie niezbyt się przejmował TĄ rzeczą. Otóż nad jego „ciałem” stał Gosner trzymający w dłoniach łopatę. Musica spojrzał na prawo, a potem na lewo. Zobaczył jedynie gołą ziemię.

- Ej, ja żyję… Nie zakopujcie mnie – poprosił piskliwym głosikiem. – Ja żyję.

- A kto cię niby zakopuje? – Lucy spojrzała w dół. – Po prostu jak zemdlałeś wpadłeś do tego wykopanego grobu.

- A ty jak byś się czuła, budząc się tak jak on? – zapytał Natsu, trzymając w rękach drabinę, a następnie zsuwając ją w dół. – Właź.

- Dziękuję. – Musica grzecznie zaczął wychodzić do świata żywych. – To … - przełknął głośno ślinę - … było straszne. 

- To świetnie, a teraz do mnie dzieciaki!!! – rozkazał nagle Gosner, który wciąż był poirytowany zachowaniem „młodzieży”.

- A co się stało z duchami? – zapytał Musica, kiedy już szli w stronę kanciapy grabarza. 

- Gdy dotknąłeś broni po prostu znikły – odpowiedziała mu Lucy.

- Uwolniłem je? – Nie do końca rozumiał, to co się wydarzyło, więc przestał o tym myśleć. – Widziałem TO. Natsu… - Zaczął mówić do przyjaciela. – To było straszne. Nie dziwię się, że chcą to wszystko zakończyć, że chcą pójść na odpoczynek wieczny. Zniszczmy to po prostu …

-ZAMKNĄĆ SIĘ!!! – Nagle usłyszeli ryk Gosnera, który stał już pod swoją „kryjówką”. – Jestem dawnym Dragon Slayerem Ognia … to prawda. Dlatego daję wam radę dzieciaki. Nie wpierdzielajcie się tam, gdzie nie trzeba. Powtarzam : TO NIE JEST WASZ OBOWIĄZEK.

- To ty się zamknij! – Natsu nie wytrzymał. Nie mógł uwierzyć, że jego poprzednik jest w stanie wygadywać takie rzeczy. – To nasza DECYZJA! To jest nasza wola!! – Odwrócił się i zaczął iść  stronę statku. Po chwili to samo uczynił Musica. Jednak Lucy na chwilę została. Podeszła do Gosnera.

- Dlaczego? – Chciała wiedzieć. – Czym jest „Królestwo”?

- Czyli wiesz więcej niż te dwa głąby? – Chwycił pudełko z cygarami i odpalił jedno. – Skąd?

- Jeden zły nas ściga i chce otworzyć bramy… tego czegoś … i zostać Władcą Świata. – Dziewczyna zamilkła. Czuła się z tym źle, biorąc pod uwagę fakt, że powiedziała, o tym obcemu człowiekowi, a Natsu nie.

- Królestwo jest w czymś w rodzaju Atlantydy. – Zaczął jej tłumaczyć. – Nie wiem, czym może być, ale zostało odkryte przez Natsu I i właśnie ono było przyczyną wszystkich nieszczęść, jakie spotkały tamten naród. Im bliżej znajdziesz się bramy, tym większą moc zyskujesz. Im większa moc dla Dragon Slayera, tym większe prawdopodobieństwo, że on zamieni się w smoka. Dlatego pomogę, jak będzie trzeba…Mam pewien dług wobec was…

- Dziękuję – powiedziała odchodząc do chłopaków, którzy najprawdopodobniej czekali już na nią. Otworzyła drzwi i ujrzała kolorową tęczę przed sobą, a wokół niej wirującą zupę pomidorową. Przetarła lekko oczy, zamknęła drzwi i jeszcze raz je otworzyła. – CO JEST?! – wrzasnęła widząc coś takiego. – Co się stało? – zapytała Gosnera, jednak gdy się odwróciła, to jego już nie było.

- Witam, witam! – Jakby spod ziemi wyrósł jej niskiego wzrostu mężczyzna, w czerwonym kompleciku, z kolorową czapką na głowie. – Mam na imię Frantis i jestem tu po to, by sprawdzić państwa umiejętności. – Ukłonił się lekko.

- Co z Natsu i Musicą? – Lucy wiedziała, o co ma pytać.

- Ach te kobiety – westchnął głośno. – Zawsze muszą przerywać. A masz! – W jego dłoni zaczęła się tworzyć różowa kula. Rzucił nią w Lucy, jednak ta od razu zareagowała i uniknęła ciosu.

- Co to jest?! – wrzasnęła widząc wypalającą się dziurę, w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą leżała kulka różu.

- Moja moc… Tworzę obrazy. Mam WYOBRAŹNIĘ! – Kilka razu stuknął się w głowę palcem. – Dlatego … zginiesz. – Cały pokój ogarnął mrok, przez co Lucy była zdana jedynie na słuch i węch.

***

            Musica i Natsu wciąż z niecierpliwieniem czekali na Lucy, która o dziwo długo nie wychodziła z kanciapy Gosnera. Jej mąż wciąż uderzał nogą o podłoże, nie mogąc się doczekać momentu aż dziewczyna wyjdzie.

- Ile można czekać!? – W pewnym momencie nie wytrzymał i poszedł otworzyć drzwi i ją zawołać. Pociągnął za klamkę, pociągnął ją i jego oczom ukazała się fala najróżniejszych, kolorowych barw. – Czy ja coś brałem?  - zapytał samego siebie.  

- Ja nic, a widzę to co chyba ty. – Musica podszedł do niego.

- A więc Frantis już zaczął. – Nagle usłyszeli czyjś głos dobiegający z okolic drzew. – Jak sądzisz Caleum? – Niespodziewanie coś uderzyło Musicę i Natsu w policzek.

- Słabeusze. – Na ziemię zleciał młody mężczyzna o czarnych włosach. Tuż obok niego po chwili wylądował młody dzieciak, o brązowych włosach.

- Zabijamy? – zapytał swojego towarzysza, który kiwnął głową.

- Mirien … ja biorę czarnego. – Starszy przeciwnik pobiegł w stronę Musici odciągając go od Natsu.

- Co jest? – Natsu nie miał czasu, jak uniknąć ciosu. Cały czas coś leciało w jego stronę, uderzając prosto w odsłonięte miejsca na ciele. Chwilę poczekał i nagle udało mu się złapać jedną z takich rzeczy. – Gumka recepturka? – Ogromnie się zdziwił, widząc tajemniczy przedmiot.

- Ooo! Odkryłeś moją moc, ale czy ci to pomoże? – Przechylił głowę lekko na prawą stronę. – NIE!

            Musica wciąż unikał cholernie uzdolnionego przeciwnika. Wszystkie ciosy były doskonale wymierzone, nie były przypadkowe. Był to mistrz sztuk walki, a jego stoicka twarz była dostatecznym dowodem na to, że walka to nie przelewki. Hamrio wiedział o tym. Starał się uciec, jak najdalej, ale nie był w stanie, gdyż  przeciwnik był niesamowicie szybki i zwinny.

- Czego od nas chcecie? – Wiedział, że musi czymś go zająć. Każda dodatkowa chwila się liczyła.

- Nasz pan La Predley chce waszych głów. -  Taka wypowiedź zszokowała Musicę.

- Ale czemu?

- Zdobyliście już wszystkie bronie. – Coś zaintrygowało Hamrio.

- Zaraz… - Zaczął się zastanawiać. – Przecież jeszcze został miecz ojca Natsu… Oni o nim nie wiedzą… - Takie rozmyślanie zgubiło go.

- MUSICA!!! – Nagle usłyszał krzyk Natsu, który znalazł się tuż obok niego.

- Cholera! – zaklął, gdy uderzył w swojego towarzysza.

- Idioci – stwierdził Mirien, który rzucił w nich ogromną gumkę recepturkę. Oboje znaleźli się w potrzasku. Broń zacisnęła się mocno, uniemożliwiając im zrobienie jakiegokolwiek ruchu.

- I już wszystko gotowe, jeszcze tylko Frontis musi sobie poradzić z blondyną.

***

             Było mrocznie i ciemno. Nie wiedziała, gdzie co jest. Szła powoli i ostrożnie. Chciała wyciągnąć broń i jej użyć, ale coś sprawiało, że nic nie mogła zrobić. Czuła się jak ptaszek w klatce.

- I jak tam zabawa? Hihihi… - Usłyszała krzyk dobiegający, gdzieś z jej prawej strony. – Zaraz zginiesz! - Nagłe światło całkowicie oślepiło panią Dragneel. Jednak, gdy zaczęła się przyzwyczajać, zrozumiała, co miał na myśli przeciwnik.

- Niemożliwe – powiedziała, mając przerażenie w oczach. Tuż nad nią wisiało sto mieczy, wycelowanych prosto w nią.

- Giń. – Te słowa sprawiły, że całkowicie oddała się strachowi.

- Dlaczego nie uciekasz? – usłyszała głos w swojej głowie.

- Nie mam mocy – odpowiedziała tajemniczej osobie.

- WALCZ! – Słysząc ten rozkaz zaczęła się powoli podnosić. – Moc, którą dzierżysz od smoków jest wielka, ale zapomniałaś o własnej!

- Jaką mam moc? – zapytała. Spojrzała na swoje dłonie, a potem na powoli pędzące w nią kolorowe miecze. – Straciłam klucze.

- Ty jesteś bramą, jesteś kluczem! Otwórz portal! Portalus Exidenti! – Nie miała nic do stracenia. Wstała i krzyknęła:

- Portalus Exidenti!  - Nagłe światło oślepiło ją, jednak po sekundzie znalazła się na miękkiej trawie, leżąc tuż obok przywiązanych do siebie Natsu i Musici. – Zdradzasz mnie? – zapytała złośliwie swojego męża.

- Ty to wiesz, kiedy zapytać! – Przewrócił oczami. – UWAŻAJ! – krzyknął, gdy tuż obok niej znalazł się Frontis.

- COŚ TY ZROBIŁA!?!?!? – Był niesamowicie wściekły. Tak bardzo, że zaczął na oślep atakować swoich przeciwników.

- Lucyyyy!!! – Usłyszeli wołanie dobiegające z oddali. Spojrzeli w górę i ujrzeli lecącą do nich Akirę. – Zostaw ich! -  W jej oczach było widać złość. Zacisnęła mocno pięść, a następnie mocno machnęła ręką tworząc wodny wir, który porwał wszystkich przeciwników daleko poza cmentarz. – Nic wam? – Zaniepokojona Akira podbiegła tylko do Lucy.

- Ach, jak się załatwiłeś kapitanie… gumką recepturką? – Tuż obok związanych chłopaków znalazł się Kurtis.

- Musisz mówić o tym teraz? – wrzasnął Musica.

- No nie wiem, czy mam coś robić, skoro jesteście tak do siebie przywiązani. – Zasłonił dłonią usta, nie mogąc powstrzymać śmiechu.

- Ja ci dam! – ryknęli równocześnie Natsu i Hamrio, gdy dziewczyny zaczęły się z nich chichrać.

- Nie ma nic do śmiechu.  – Lucy udawała zabawę, jednak w głębi serca była bardzo poważna. Wiedziała, co się przed chwilą stało. Nie mogli sobie dać rady z przeciwnikami, byli zbyt słabi. – Czyżby powrót do Sarycji znowu okazał się tymczasowy czy może… - Nagle coś zrozumiała. Coś do niej dotarło. Wiedziała, co mają zrobić. Była tego pewna. – To wszystko jest jakby układanką przeznaczenia... on i ON, ja i ONI, on i on? Wszystko się układa w jedną całość. – Lucy spojrzała na Kurtisa, który właśnie uwolnił jej męża i kapitana.

- Lepiej stąd spadajmy zanim wrócą – zaproponował Natsu. – Coś się stało? – zapytał się Lucy, gdy przechodził obok niej.

- Gdy dotrzemy na miejsce musze wszystkim coś powiedzieć.- Opuściła lekko głowę czując ogromne zakłopotanie.

- Dobrze. Ufam ci, więc poczekam. – Uśmiech Natsu. Był on czymś, co w nim najbardziej kochała. Nieważne kiedy, nieważne gdzie zawsze potrafił sprawić, że na jej twarzy pojawiał się promienisty uśmiech.

- Dziękuję. – Stanęła na palcach i pocałowała go mocno w usta. – Kocham cię! – Natsu z wrażenia cały się zarumienił.

             Droga powrotna do stolicy w Sarycji przebiegła nadzwyczaj szybko, w przeciągającym się milczeniu. Natsu, Lucy i Musica byli wciąż zdołowani po swojej totalnej klęsce, natomiast reszta załogi, ze strachu przed gniewem dziewczyny, bali się zapytać, o co chodzi. Wiedzieli, że coś musiało się wydarzyć, coś strasznego. Ale jak pocieszać, gdy twarze są tak puste i bez wyrazu?

- Wiem, co będziemy musieli zrobić. – Lucy już dawno podjęła decyzję. Bała się tylko powiedzieć, o tym Natsu i reszcie. Nie wiedziała, jak mogą zareagować i czy w ogóle się zgodzą, jednak musiała TO zrobić, bo dokonała wyboru.

            Tym razem nikt nie stał, by ich powitać. Dlaczego? Wszyscy byli przekonani, że wyprawa była za łatwa dla Świętych Łowców. Niedaleko, zwyczajny cmentarz, Amelia nie poleciała… wszystko wydawało się być idealne. Pozory… Powrót z wyprawy był nadzwyczaj bolesny i trudny. Wszyscy byli załamani, nawet jeśli nie okazywali tego. TA porażka bardzo ich dotknęła.

- I jak podróż? – zapytał w końcu król, gdy widząc lecący statek zdecydował się wyjść i sprawdzić, jak się czują podróżnicy.

- Zdobyliśmy! – Lucy patrząc na Natsu wiedziała, że TEN uśmiech był sztuczny, bez wyrazu.

- No to gratulacje! – krzyknął Ustan – A teraz chodźcie coś zjeść i odpocząć… pewnie jesteście głodni.

- Tak i to bardzo. – Wszyscy poszli za władcą Sarycji.

            Ogromna jadalnia, w której się znaleźli była przepięknie ozdobiona na ich powrót. Już przy stole siedzieli Amelia i Komui czekający na swoich przyjaciół. Uśmiechali się, gawędzili ze sobą i oczywiście wymieniali poglądy na temat nowej książki księżniczki.

- Coś wy tacy markotni? – Księcia się nie dało podejść. Czytał ludzi, jak z otwartej księgi. – Co się wydarzyło?

- Nie ważne – stwierdziła Lucy, nie dając dojść do głosu nikomu z załogi. – Czy mogę coś powiedzieć, gdy już zasiądziemy do stołu? – Jej prośba wszystkich zdziwiła.

- Czy to chodzi o …? – Natsu chciał się jej zapytać, szepcąc do ucha, jednak dziewczyna odeszła od niego i usiadła do stołu. Wszyscy nie mogli zrozumieć jej zachowania, ani tego, co tak naprawdę siedzi jej w głowie.

- PRZEPRASZAM!!! – Niespodziewanie wrzasnęła, gdy już wszyscy siedzieli na swoich miejscach.

- Lucy… Co się dzieje? – Natsu był najbardziej zdziwiony reakcją swojej żony, a szczególnie tym, że zaczęła pomalutku płakać. – Ej, ja ci nic nie zrobiłem!?

- Może byłeś słaby w łóżku? – zażartował złośliwie Musica, który po dwóch sekundach padł trupem pod ogromną kolumną.

- Chcę was przeprosić… - Gdy pani Dragneel zaczęła mówić, Musica wrócił na swoje miejsce (przyczołgali go Kurtis i Tamaki). – Ja wiem więcej niż wy. Proszę nie przerywajcie mi – poprosiła, gdy zauważyła, że Natsu chce już coś powiedzieć.  – Gdy walczyłam w Krainie Żywiołów od mojego przeciwnika dowiedziałam się, że książę La Predley pragnie przekroczyć bramy jakiegoś królestwa i zostać jego władcą, a tym samym całego świata. Natomiast od Gosnera dowiedziałam się, że to „królestwo” może być czymś w rodzaju Atlantydy, zaginionego świata. Nie wiedział, co to było, ale te bramy zostały otwarte przez twojego ojca, Natsu – Spojrzała na swojego męża. – Im bliżej bramy, tym większą moc zyskujesz… Tak samo, jak z tym mitem. Ikar zbliżył się zbytnio do słońca, przez co stopił mu się wosk i spadł … umierając. Im więcej smoczej mocy, tym większe prawdopodobieństwo, że staniesz się bestią. Dlatego mam propozycję… a nawet teorię odnośnie wszystkich wydarzeń. Komui… mówiłeś mi, że jesteś Dragon Slayerem. Nie wiedziałam tylko jakim, ale teraz mam, co do tego podejrzenia. Jesteś władcą śmierci. – Przerażony książę o mało, co nie spadł ze swojego krzesła. – Gosner jest dawnym Dragon Slayerem Ognia, a babcia Akiry jest siostrą mojej babci… PROPONUJĘ TRENING. – Chyba nikt nie podejrzewał takiego obrotu spraw, a szczególnie tego, że taką propozycję wysunie sama Lucy.

- Ale kto do kogo? – Kurtis wreszcie zdobył się, by zadać to pytanie w imieniu wszystkich.

- Wy nie – odpowiedziała dziewczyna. – Wy zostaniecie w zamku i będziecie ćwiczyć na własną rękę, natomiast Natsu pójdzie do Gosnera, Musica do Komui’a, a ja do babci Akiry.

- A szkoda, że nie powiedziałaś nam wcześniej, bo teraz…

- Cicho! – syknęła ostro, nie dając dokończyć Musice. – Podczas walki na cmentarzu odkryłam swoją nową umiejętność. Potrafię tworzyć portale, które zabiorą mnie, gdzie tylko chcę. – Podniosła rękę, a następnie delikatnie dotknęła swojej skroni. – Wiem, że jestem samolubna. Wiem, że nie powinnam podejmować decyzji za was, ale boję się, że może wydarzyć się coś, co nie pozwoli nam żyć normalnie… - Zamilkła i wtedy nastała dłużąca się cisza. Nikt nie chciał zabrać głosu. Wszyscy czekali, aż ktoś wstanie i wyrazi za nich zdanie, ale nikt tego nie robił.

- No cóż. – Nagle do głosu doszedł Musica, który co chwilę przytakiwał głową. – To jest idiotyczne, szalone, dziwaczne i jeszcze nie wiadomo jakie, ale jestem świadomy, że ja i Natsu przegraliśmy z cholernymi gumkami recepturkami, a to źle o nas świadczy. Dlatego, w jakiś sposób, podoba mi się twój pomysł…

- Wyruszacie dzisiaj! – Amelia wstała, odrzucając swoje krzesło do tyłu. – Odpocznijcie, zabawcie się! Nie tylko wy musicie chronić świat.

- Posłuchaj… - Natsu wziął głęboki oddech. – Zostaniemy na trochę, a dopiero potem pójdziemy na trening.

- Na jak długo? – Oczka dziewczyny zaczęły powoli się świecić od łez. Nie chciała utracić znów przyjaciół, jednak nie chciała także ich na siłę zatrzymywać.

- Jak sądzisz na ile Lucy? – po słowach Natsu wzrok wszystkich padł na blondwłosą dziewczynę.

- Trzy lata…, a później odpoczynek, na który zasłużyliśmy. Może być? – wszyscy na siebie spojrzeli.

- Na razie bawmy się, z rana porozmawiamy. – Na tą propozycję króla wszyscy z chęcią przystali.

            Wszyscy starali się bawić, jak najlepiej tylko potrafią. Na twarzach wielu osób gościł uśmiech, który był tylko sztuczną maską, która miała zasłaniała prawdziwe uczucia. Ta sytuacja szczególnie dotyczyła Natsu i Lucy, którzy przez większość przyjęcia siedzieli w ciszy, a tuż przed jej końcem wyszli jako pierwsi, by odpocząć w swoich pokojach.

- Czy dobrze zrobiłam? – zapytała w końcu Lucy swojego męża, leżąc od kilku minut razem z nim  w ich łóżku. – Nie wiem, czy to był dobry pomysł…

- Możesz przestać? – chłopak odwrócił się w jej stronę, spoglądając jej prosto w oczy. – Kocham cię Lucy i jeśli podjęłaś taką decyzję, to ja ją uszanuję, ale obiecaj mi coś. – Pani Dragneel kiwnęła głową. – Jeśli okaże się, że jesteś w ciąży przerwiesz trening!

- Dobrze, taką decyzję już podjęłam. – Bez bólu przyznała się mu. – Teoretycznie powinno być tam wszystko ok. – Ręką dotknęła swojego brzucha. Przysunęła się do Natsu i wtuliła się w jego pierś. - Nareszcie wyznaliśmy sobie miłość, a tu się okazuje, że cię wyrzucam.

- Nawet tak nie myśl. Po prostu budujemy sobie drogę do szczęśliwej przyszłości, a póki nie naprawimy przeszłości, nie mamy co liczyć na wygodne życie. Teraz idź spać … z rana musimy wyruszyć. – Oboje zamknęli oczy i usnęli.

***

            Była jeszcze noc, która różniła się od innych tym, że wszystkie duchy obudziły się. Cichutkie kroki, szepty, uderzenia przedmiotami o ściany. Strażnicy mieli już dość. Chcieliby się gdzieś schować i przeczekać tam całą noc, jednak to była ich warta i nic tego nie mogli zmienić. Gdyby tylko wiedzieli, że to nie duchy, a trójka ludzi, którzy próbują się wydostać potajemnie z pałacu.

- Wychodzimy na paluszkach – szepnął cicho Musica.

- A ja myślałam, że na rękach. – Spiorunowała go wzrokiem Lucy, która otworzyła lekko drzwi od pokoju Akiry.

- Dlaczego jeszcze tu jesteśmy? – zapytał w końcu zaciekawiony kapitan statku.

- Lucy chce sprawdzić, czy nasza kochana wodniczka nie będzie sama przez te trzy lata – odpowiedział, zamiast dziewczyny, Natsu.

- Co? – Hamrio przepchnął się przez niego podchodząc do blondynki, która sprawdzała, czy w sypialni nie ma żadnej niespodzianki.

- Jest! – Kiwnęła głową, a następnie zamknęła drzwi, uderzając zaglądającego Musicę w nos.

- Okrutna! – krzyknął szeptem. – Co tam zobaczyłaś?

- Idealną scenę na zakończenie książki Amelii! – odpowiedziała mu.

- A że niby z kim? – spytał zaskoczony.

- Z K U R T I S E M. – Przeliterowała mu. Szczęka kapitana opadła na ziemię. – A teraz idziemy… - Zamknęła oczy. Zaczęła się mocno skupiać na jednym miejscu. Cały czas trzymała chłopaków za ręce, modląc się, by jej plan wypalił.

- Lucy. – Poczuła, jak ktoś ją szturcha w rękę. – Spójrz. – Otworzyła oczy. Ku jej zdziwieniu udało się. Nie wiedziała do końca, jak ale była szczęśliwa z tego powodu.

- No to… do zobaczenia! – powiedział Musica, puszczając rękę dziewczyny i idąc na środek przeogromnej pustyni, gdzie stał radosny Komui.

- Teraz ja. – Natsu westchnął głośno. – Dasz radę?

- Muszę – odpowiedziała mu szczerze, znowu powtarzając męczącą czynność. – I jak?

- Kocham cię. – Pocałował ją w usta, a następnie odszedł od niej.

- Ja ciebie też … - Popatrzyła na swoją rękę. Była sama. Bała się tej samotności, która miała trwać całe trzy lata. Jednak wiedziała, że TO jest konieczne. – No to jedziemy dalej. –Zamknęła powieki, by przenieść się w to odległe, piękne miejsce.

- A więc jednak wróciłaś? – Usłyszała głos, który na całe szczęście znała …

Trzy lata później…

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 33 – „Trzy lata później” w sadze 4 „Powrót” – ostatnia J

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)