Rozdział 23

Zatrzymali się przed wyjściem z tajemnej komnaty, czekając na wyznanie dziewczyny. Nie byli pewni, co może im przekazać, lecz od razu zrozumieli, że to nie może być nic błahego.

— To nie Komui odkrył, gdzie znajduje się pierwsza z broni — rzekła obojętnym głosem.

— A kto? — dopomógł jej Musica, pojmując, jak będzie wyglądała dalsza część wypowiedzi.

— To ja — odpowiedziała, wskazując na siebie. — Miałam sen, w którym po raz pierwszy spotkałam się z wojowniczką sprzed czterystu lat… Arminą.

Choć minęło tak wiele czasu, ona ani razu nie zdradziła się i nie wyznała prawdy. Dopiero w tym momencie, gdy sytuacja do tego ją zmusiła, podjęła decyzję, by nie chować więcej tego w sobie.

Sam Natsu był zdruzgotany. Nie wierzył, że Lucy może ukrywać przed nimi coś tak poważnego. Nie martwiłby się, ale skoro ten sen pojawił się zaraz po otrzymaniu oczu, to oznaczało tylko jedno — one sprawiły, iż w jej głowie ukazał się ten obraz.

Nie potrafiąc sobie wybaczyć, że dopuścić do takiego biegu zdarzeń, osunął się z powrotem na ziemię i zaczął pomrukiwać „to moja wina”. I tak właśnie to wszystko widział. Pragnął nie zwalać na siebie wszystkich nieszczęść tego świata, ale coś musiał zrobić skoro Lucy nie była gotowa, by podzielić się z nim sekretem.

— Dlaczego? — zapytał Natsu, z trudem powstrzymując łzy.

— Zmieniłeś się — odparła natychmiast.

— Oboje się zmieniliście! — Musica wziął w obronę towarzysza.

— Tak, ale — wzruszyła ramionami — ty nie znałeś go przed tymi wydarzeniami. — Wskazała na swojego męża. — Głupkowaty, troszczący się o innych, a jednak kochany. Szanował przyjaciół. Byliśmy rodziną. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego, ale po tamtym dniu — otarła twarz z łez — ujrzałam człowieka, którego nie powinnam była widzieć. A dlaczego nie ściąłeś włosów?

Rozumiał ją. Bardzo dobrze ją rozumiał, lecz nie był w stanie nic z tym zrobić. Wizyta w domu Wiedźmy Wymiarów zmieniła go całkowicie, jakby tamta kobieta zabrała mu tego dnia część jego duszy.

Dotykając długich kosmyków, które wypadały z niedbale zaplątanego warkocza, nie szczędził już łez. Wiedział, jaki był powód, dla którego ich nie ściął, dla którego je zachował. Bał się wcześniej wyznać dziewczynie całą prawdę, by ona sama nie wzięła na swoje barki części jego odpowiedzialności, która spoczywała tylko na nim.

— Nic nie mogłem zrobić tamtego dnia — zaczął wątpliwie — a ty byłaś gotowa uczynić wszystko. Przez swoje głupie zachowania, niedbalstwo i nieodpowiedzialność naraziłem nie tylko ciebie, ale i całą gildię. Te włosy mają mi przypominać, kim tak naprawdę jestem. A w zasadzie kim już nie jestem. — Schował twarz za dłońmi. — Nie jestem już Natsu Dragneelem. 

Ujrzał nad sobą jakiś cień. Dopiero po kilku sekundach dotarło do niego, że to sama Lucy przybliża się do niego, powoli kucając. Odsuwając od twarzy ręce, uśmiechała się słodko, jakby pragnęła go z całej siły przytulić i pocieszyć. Jednak nagle jej wyraz twarzy całkowicie się zmienił. Pokrył się grozą i złem, które po raz pierwszy widział, gdy udało jej się zabrać w podróż. Patrząc na niego wzrokiem godnym politowania, wyprostowała dłoń i z całą siłą, jaką posiadała w tej małej rąsi, uderzyła Pogromcę Smoków w policzek, posyłając go dobre parę metrów na bok.

Przerażony Musica odskoczył, jak najdalej tylko potrafił, kryjąc się przed ewentualnym gniewem Lucy.

— CO?! — wrzasnęła na cała jaskinię, sprawiając, że ta się cała zatrzęsła. — TY CHORY I NIEWYCHOWANY DEBILU Z MÓŻDZKIEM MNIEJSZYM OD PLANKTONU! — Podeszła do niego, gdy trzymał się za opuchnięty i zaczerwieniony policzek, po czym chwyciła go za kołnierzyk i przybliżyła do swojej twarz, prosto na niego krzycząc: — JESZCZE RAZ POWIESZ TAKĄ GŁUPOTĘ, A WSZYSTKIE KŁAKI CI POWYRYWAM. TO NIE BYŁA NICZYJA WINA!!! Zostaliśmy wrobieni — rzekła spokojniej. — Po prostu staliśmy się kozłami ofiarnymi i niczym więcej, Natsu.

Chwyciła ostrze, które upadło brzdękiem na skałę, gdy uderzyła Dragona, i powoli przysunęła je do głowy chłopaka. Wzdrygnął się, po czym odsunął lekko do tyłu, bojąc się o własne życie.

— Nie rób tego, Lucy! — zawołał do niej krzyczący z daleka Musica.

Lecz ta nie słuchała. Obojętnym wzrokiem spojrzała na swojego męża, równocześnie unosząc go do siebie. Jednym, sprawnym cięciem odcięła zbiór kosmyków i rzuciła przed Natsu, który wciąż był w tak głębokim szoku, że nie potrafił wydusić z siebie choćby słowa.

— Uwalniam cię — rzekła przekonującym głosem. — To nie wina gildii, to nie wina ani twoja, ani moja, że jesteśmy tutaj. Ktoś chciał byśmy się znaleźli w tym miejscu, ale my możemy to wykorzystać. Natsu! Nie jesteśmy tacy, jacy byliśmy, ale to nie oznacza, że musimy udawać znowu kogoś, kim nie jesteśmy…

— Przepraszam — szepnął. — Przepraszam i dziękuję.

Chciał się z nią zgodzić i zrobić to, o co go prosiła, ale bał się. Miał jeszcze cenę, którą musiał zapłacić za jej oczy. Nie mógł jej o tym powiedzieć i się zdradzić, gdyż oznaczałoby to jedno — nieufność.

Już teraz bardzo się od siebie oddalali, więc jego zadaniem było nie pozwolić, by zaszło to za daleko. Sam Musica dzielił jego zdanie. Patrząc na niego z oddali, lekko kiwał głową, pojmując konsekwencję nieprzemyślanych działań.

— No! — Kapitan statku klasnął w dłonie. — Jak już skończycie wasze miłosne igraszki, może zabierzemy parę… ton złota na statek.

— A jak zamierzasz to zmieścić? — zapytała obojętnie Lucy.

Pokręcił gałkami ocznymi, spoglądając na każdy centymetr srebra i złota.

— Wyrzucimy niepotrzebny balast — odparł niespodziewanie Musica. — Już dawno ostrzegałem Hughesa, że jest za gruby.

Lucy i Natsu zaśmiali się radośnie, po czym wstali i chwycili w dłonie kilka przedmiotów z wnętrza jaskini. Po resztę obiecali przyjść później, choć woleliby odlecieć z tego miejsca i nigdy nie wracać. Zbyt dobrych wspomnień nie posiadali, a i sama atmosfera wydawała się ciężka i otępiająca.

Natsu przeniósł wzrok na pukiel włosów, który odcięła mu żona. Czuł, że najlepiej by było, gdyby go tutaj zostawił, lecz nie potrafił. Były one dowodem na to, jak wiele czasu minęło i jak oni sami się zmienili. Oddając je w ręce jaskini, pozostałby tutaj część siebie, a do tego dopuścić nie mógł.

Natychmiast cofnął się i pochwycił je w dłonie, chowając do kieszeni spodni. Nic mi się nie stanie, powtarzał w myślach, choć sam był świadomy, że niepotrzebnie wciąż próbuje zrobić coś, czego nie powinien.

Kiedy tylko przeszli całą trójką przez szczelinę, która wcześniej była zaklejona zlepkiem minerałów, zrozumieli, że do ich uszu dochodzą dość dziwne dźwięki. Niepewnie odwrócili się i ujrzeli przed sobą litą skałę.

Przerażony Musica rzucił na ziemię wszystkie skarby, które zdążył pochwycić w swe szpony, i pognał do ślepego zaułka, drapiąc po minerale. Jednak nie był w stanie się przez niego przedostać. Sam Natsu zauważył, że zegarek nie reaguje tak jak wcześniej, choć z drugiej strony cieszył się, że nie będzie musiał ani razu więcej tu wracać.

— Przeklęte złoto zostało w przeklętym miejscu — szepnęła Lucy, zostawiając za sobą Natsu i Musicę.

Na statku brzmiała cicha muzyka, zwiastująca kolejne przyjęcie, na które nie byli zbyt chętni ludzie, dopiero wracający z ciężkiej przygody. Sapiąc i rozpaczając (jeśli chodzi o kapitana statku), wpakowywali się na pokład, wnosząc drobne upominki, które wcześniej udało im się pochwycić.

Radość nie miała końca, gdy cała załoga ujrzała towarzyszy, którzy z sukcesem ukończyli swoją misję. Był to nie tylko dowód wielkich umiejętności nowych członków, ale także swego rodzaju oświadczenie, że naprawdę należą do kompanii.

Zapraszając ich na wspólną zabawę, ciągnęli ich w stronę jadalni, w której o dziwo było już gotowe jedzenie. Lucy nawet nie próbowała ich się dopytywać, kto dokonał tego cudu.

Siadając przy swoim starym miejscu, zauważyła, że jako jedyny jest jakiś markotny Kurtis. Nie chciała się wtrącać w jego życie, ale miała przeczucie, że sprawa dotyczy dzisiejszych wydarzeń, a nie tylko problemów osobistych szermierza.

Podeszła do niego i zagadała:

— Coś się stało?

Popatrzył się na nią zdziwiony. Nikt nigdy wcześniej nie interesował się jego humorami, więc tym bardziej zaskoczyła go reakcja nowej towarzyszki, która wyraźnie martwiła się jego niecodziennym zachowaniem.

— Ktoś nas śledził — odparł po chwili zastanowienia.

— Nas też. — Usiadła obok niego, popijając ze szklanki.

— Coś się komuś stało?

— Nie, ale… — Nie wiedziała, jak może dokończyć zdanie. Teoretycznie naprawdę wszyscy wrócili cali, ale czy tak było naprawdę. Rany na duszy pozostały. Prawie zabiła człowieka, a na dodatek jakaś siła przejęła kontrolę nad jej ciałem, bezlitośnie bawiąc się drugim człowiekiem.

— A co się stało z warkoczem Natsu? — zapytał Kurtis, starając się zmienić temat, gdy zobaczył tak zmartwioną twarz przyjaciółki.

— Odcięłam go — odpowiedziała z uśmiechem na twarzy. — Nie wiem, czemu go zostawił, ale…

— „Odetnę go dopiero, gdy wrócimy do domu” — tak mi przynajmniej powiedział.

— Kiedy?

— Przed waszym ślubem — odparł Kurtis.

Posiadała już troszkę więcej informacji, ale wciąż za mało. Widziała, jak bardzo oddalają się od siebie. Gdyby nie obcięła mu tych głupich kłaków, nie mogłaby przewidzieć jak daleko zajdą w braku zaufania wobec siebie. Po części była to sama wina Natsu, jednak ona także czuła się współodpowiedzialna.

— Nie martw się. — Położył na jej głowie dłoń i delikatnie pogłaskał włosy, posyłając szeroki uśmiech. Sam Kurtis przeżył wiele w swoim życiu. On sam musiał podejmować wiele decyzji, które pozostawiły po sobie konsekwencje, trwające aż do dziś.

— Dziękuje — powiedziała, mając wrażenie, że już lżej jest jej na sercu.

— Nie dziękuj, póki nie doczekamy szczęśliwego zakończenia.

— Jestem ciekawa, czy na kartach tej opowieści dożyjemy napisu „Happy End”.

Wstała i ruszyła w stronę całej kampanii, która świętowała zwycięstwo, pozostawiając Kurtisa z ogromnymi wątpliwościami. Choć trudno mu było uwierzyć w jej słowa, to gdzieś w głębi serca czuł, że może mieć rację.

Podążając za nią smutnym wzrokiem, myślał nad rzeczami, które mogą ich jeszcze spotkać. Nad kobietą, która dzisiaj ich zaatakowała. Nad przeszłością, która paliła mu stare rany, przypominając cały czas o jej istnieniu. Musiał ze wszystkim się pogodzić… nie miał innego wyboru.